Vijfendertig ¤ 2003

Alice en Violet kwamen mijn kamer in lopen. Voor mijn gevoel verpestte ze het moment. Violet keek me teleurgesteld aan. 'Ik had het moeten weten.' mompelde ze zacht. Ik zag de preek al voor me liggen, over dat ik dom was geweest om met vampiers om te gaan, om er met een sowieso een relatie te krijgen, en vooral waarom ik nou geen normaal leven zou moeten gaan lijden. Het is een typische preek die ik ook al een keer van Maes heb gehad, en aangezien Violet en Maes erg veel op elkaar lijken, zou ze daar ook wel erg goed in zijn, preken. 'Ik ga met ze mee.' besloot ik voordat ze begon. Ze wou het niet, denkend dat ik in gevaar zou zijn, waarschijnlijk. Maar zij was even gevaarlijk als de Cullens voor mij, nog gevaarlijker, zij drinkt nog mensenbloed. 'Daar komt niets van in.' zei ze vastberaden. Ik snoof. 'Violet, je hebt niets over me te zeggen als je er drie jaar niet voor me bent geweest en me daarvoor alleen maar dood wou hebben.' Ze keek me kort boos aan, maar dat veranderde al snel in verdriet. 'Je mag altijd langskomen hoor. Maar ik hoor niet bij jou, ik ben meer een last. Als ik bloed zou jij het moeilijker hebben dan de Cullens, jij zou eerder aanvallen.' Gekwest knikte ze. Edward knikte toen hij mijn vraag hoorde. 'We vertrekken morgen, ga verder met jagen en we nemen morgen afscheid.' Weer knikte ze en ze liep weer weg. Edward had me nog steeds stevig tegn zich aangedruk, alsof hij bang was dat ik weg zou rennen. Zachtjes grinnikte hij. Misschien moest ik toch wegrennen. Hij stopte met grinniken en keek me serieus aan. Ik richtte me op Alice. 'Je mag alles gebruiken in het huis, vermaak jezelf.' ze begreep de hint natuurlijk al. Edward en ik wouden meer tijd voor onszelf.