Zesendertig ¤ 2003

Edward drukte liefdevol zijn lippen kort op de mijne. Toen hij me losliet haalde hij mijn rugtas onder mijn bed vandaan, natuurlijk wist hij waar die lag, en legde die op mijn bed. Ik zat weer op mijn plek op de vensterbank in het raam, naar buiten kijkend. 'Wil je nog afscheid nemen van Violet?' maar zijn zin werd zachter, en hij wist wat ik zag. Ik zag Violet naar buiten rennen, ze stond nog bij het bos en keek kort naar het huis, om precies te zijn mijn raam waar ik zat, draaide zich om en rende sneller weg. 'Niet nodig, ik denk dat ze dat niet wil.' Edward wist dat ik teleurgesteld was in haar, maar zij ook in mij. Ik stond op en pakte een paar fotolijstjes van mijn nachtkastje die ik in mijn rugtas stopte en deed mijn rugtas op mijn rug. Hopeloze poging want Edward pakte hem al van me af. Hij glimlachte lief naar me en samen liepen we naar beneden. Alice stond onderaan de trap al te wachten. Ze stond met haar rug naar ons toe en staarde naar de grote foto van Maes. 'Wie is dat?' vroeg ze nieuwsgierig, maar ik wist zeker dat ze al een idee had wie. Ik keek naar de foto en tranen begonnen zich te vormen. 'Niemand.' mompelde ik terwijl ik stug naar de voordeur liep, hem opende en naar buiten liep. Ik had totaal geen zin in een gesprek over Maes als Violet me haatte omdat ik wegging. Ik hoorde het tweetal nog met elkaar praten, terwijl ik naar het hek van de basis liep, hem liet openen en richting de weg liep waar ik stopte en ging zitten. Binnen een paar tellen stonden ze beide voor me en Edward hielp me omhoog en Alice glimlachte verontschuldigend. 'Klaar?' vroeg Edward. Ik knikte en klom op zijn rug en hield me stevig vast. Hij gaf Alice mijn tas en begon te rennen terwijl ik mijn kin op zijn schouder legde. Lang zou het niet duren, Forks en Seattle ligt niet verschrikkelijk ver van elkaar vandaan.