Zevenendertig ¤ 2003

Toen ik binnen was gestapt werd ik meteen in een omhelzing getrokken van Esmé. Edward keek glimlachend toe terwijl Alice met mijn spullen naar boven liep, om ze waarschijnlijk op Edwards kamer te leggen.'We waren zo ongerust!' zei Esmé toe ze me langzaam losliet. Ze sprak waarschijnlijk niet voor iedereen, omdat Rosalie op de bank ongeïnteresseerd naar mij aan het kijken, zo'n blik die me vroeger niet interesserde maar nu boos maakte, waarom mocht ze me niet, ik had niets fout gedaan. Edward pakte mijn hand vast en trok me meer richting hem toe. Natuurlijk wiste ik dat hij me hoorde, maar dat maakte mij niet uit. Sinds ik Edward had ontmoet was ik veel gevoelger geworden, en ik weet niet wat mijn mening daarover is. Esmé's glimlach werd groter toen ze ons handin hand zag. Maar dat moment werd al snel verstoord door Emmett die me van achter optilde en in de lucht gooide, als een baby. 'Hey kleintje.' ik zuchtte en rolde met mijn ogen. Zo goed kon ik Emmett niet, op zijn verleden na, maar dit had ik eigenlijk wel verwacht. Toen ik op de grond stond antwoorde ik pas. 'Hey Emmett.' Rosalie keek nog minder vrolijk toe dan dat ze al deed. Wat Emmett ook zag want lachend liep hij naar haar toe. Op dat moment werd de vraag in mijn hoofd al beantwoord; Jasper en Alice kwamen de trap aflopen. Jasper glimlachte naar me. Carlisle was zeker nog aan het werk. Vragend keek ik naar Edward, die knikte. 'Maar hij komt wat eerder thuis voor jou.' Ik glimlachte, wat lief van hem.