Veertig.

Met alleen mijn handbagage liep ik over het vliegveld. Mijn andere bagage heb ik net ingeleverd en ik moet nog zeker twee uur wachten tot ik in het vliegtuig mag. Ik heb mijn zonnebril opgezet, zodat mensen mijn dikke, rode betraande ogen niet zien. Stomme Nick, waarom? Waarom moest je me nou zoveel pijn doen?! En dan nog wel met die slet G*dverdomme! Ik trapte zo hard als ik kan tegen een bankje aan. Au! Tranen schoten weer in mijn ogen zodra mijn voet het bankje raakte en een pijnscheut mijn voet binnendrong. Ik piepte zacht en liet me op het bankje ploffen. Ik was zo ongelooflijk moe en ik wist dat ik in het vliegtuig dit keer niet kon slapen. Enkele seconden staar ik voor me uit. Hoe ga ik hier nog twee uur doorkomen? Stel dat Nick hierheen komt om me te halen. Nee! Niet aan denken. Nick is over, het is voorbij. Een kleine traan verlaat mijn oog en dwarrelt over mijn wang. Ugh, stomme tranen. Snel wrijf ik langs mijn gezicht om de traan weg te wrijven en sta weer op. Nou, dan ga ik maar eens die winkeltjes af. Ik loop een boekhandeltje binnen, en pak een stapel tijdschriften uit de rekken. Ook vind ik nog een interessant boek die ik meeneem. Niet veel later loop ik alweer door de brede gang. Onderweg zie ik twee meisjes zitten, en als ik langsloop vallen hun monden open. ‘Oh mijn god…’ hoorde ik de een tegen de andere mompelen, duidelijk niet wetend dat ik het gewoon kan horen. ‘…Dat is Iris! Zie je dat, oh geweldig! Kom, dan gaan we een foto vragen!’ Binnen no time stonden ze voor me. ‘Hoi! Ik ben Gabriela en dit is mijn beste vriendin Lauraine. Jij bent toch Iris Jonas?’ vroeg het meisje met de donkerblonde krullen en een Engels accent. Ik knikte even kort. Het andere meisje met het vuurrode haar gilde even kort. Op het gezicht van het bruinharige meisje, Gabriele blijkbaar, verscheen een gigantische glimlach. ‘Zouden wij met jou op de foto mogen?’ vroeg ze. Ik knikte even. ‘Als ik eerst even naar het toilet mag, dan vind ik het goed’ zei ik, en snelde snel naar het damestoilet recht voor mijn neus. Binnen haalde ik mijn zonnebril van mijn neus en waste even snel mijn gezicht. Mijn ogen werden minder rood en ik werkte even snel mijn make-up bij. Toen zette ik mijn zonnebril weer op en liep het stinkende toilet weer uit. De twee meiden stonden met een camera in hun handen te wachten en ik liep weer naar ze toe. Ze gingen beide aan een kant van mij staan en de moeder van Lauraine (wat overduidelijk te zien was) richtte de camera op ons. Ik zette snel even mijn zonnebril af en keek toen met een gemaakte glimlach in de camera. Na de foto zette ik het ding weer op en gaf de meiden nog even een handtekening omdat ze er om vroegen. ‘Waar ga je eigenlijk heen?’ vroegen ze in koor, toen ik eigenlijk weg wou lopen. ‘Ik ga een vriendin op zoeken, fijne dag nog meiden.’ Ik zwaaide even naar ze en liep weg. Achter me hoorde ik de meiden nog enthousiast napraten. Heel even grinnikte ik, het was toch wel grappig om nou bekend te zijn, terwijl ik er eigenlijk niets voor deed. Ja, ik ben op tv geweest met de broertjes, in het nieuws geweest en als gastrol in Wisards Of Waverly Place gespeeld. Eigenlijk vond ik het acteren geweldig, en zodra ik over Nicholas was en weer terug in Amerika woon, ga ik wel audities doen. Toen verdween de grijns op mijn gezicht en nam het verdriet weer plaats in heel mijn lichaam.


Toen ik eenmaal in het vliegtuig zat, was de vermoeidheid wel heel erg. Ik wachtte even tot we echt in de lucht hingen, klikte mijn gordel los en sloot min ogen, om vervolgens in een slaap van minimaal drie kwartier te vallen. Toen ik weer wakker werd, moest ik even denken waarom ik ook alweer hier in dit vliegtuig zat, en waar het in godsnaam heen ging. Vanbinnen kreeg ik een spontane paniekaanval en nog even of ik had het hele vliegtuig bij elkaar gegild. Ik wou terug naar Denise en Paul, en Joseph, Kevin en Franklin. Zelfs naar Nicholas wou ik terug! Toen ik even rustig nadacht, wist ik dat ik naar Nederland zou gaan, naar Mikki. Ik had haar in die paar weken zo erg gemist en ik was blij dat ik haar steun had. Nou nog hopen dat ik bij haar mocht logeren want anders had ik een groot probleem. Ik keek door het vliegtuig raampje en zag dat we nog boven land vlogen, dus nog steeds niet uit Amerika waren. Met een kleine zucht haalde ik mijn mobiel erbij, en zette het kleine apparaatje weer aan. Boeiend als dit ervoor zou zorgen dat het vliegtuig neerstort, ik geef er niets om. Toen mijn blackberry eindelijk opgestart was en ik alle berichten en gemiste oproepen binnen kreeg, schrok ik toch wel even. Ze wisten dus dat ik weg was, en misschien wel waarheen?! Ik klikte mijn inbox open en bekeek mijn aantal gemiste oproepen. Vier van Denise, zes van Kevin, acht van Joe en wel achttien van Nick! Ook Mikki had me een aantal keer gebeld, maar zij zou me wel zien als ik bij haar op de stoep sta. Ook had ik een aantal berichten. Ik opende er snel een paar.

From: Joseph
To: Iris
Iris! Waar ben je?!
Alsjeblieft, ik maak me zo’n zorgen!
Wij allemaal!
X


From: Nicholas<3
To: Iris
Iris alsjeblieft! Vertel me wat ik
verkeerd gedaan heb!
Alsjeblieft, ik weet niet wat ik
moet doen!
Xx

In mijn hoofd schelde ik hem weer uit. Stomme koe! Wist je niet eens wat je verkeerd gedaan hebt?! Om mijn woede te beheersen las ik weer snel verder.

From: Denise
To: Iris
Lieverd,
Kan je me a.u.b bellen als je bij Mikki aankomt?
Ik kan je niet bereiken.
Xjes

Een brok vormde zich in mijn keel. Ze maakten zich zo’n zorgen. Met een paar keer slikken probeerde ik de brok weg te slikken. Het hielp niet echt. Mijn blik ging weer naar mijn telefoon die als een gek begon te trillen.

Inkomende oproep.
Nicholas<3

Tranen vormde zich weer in mijn ogen en ik drukte hem snel weg, waarna ik mijn telefoon uitzette. Hoe het kwam dat ik bereik had, wist ik niet. Het kon me eerlijk gezegd ook niet veel schelen. Ik stopte mijn mobiel weer in mijn tas en keek weer uit het raam. We vlogen ondertussen over de zee heen en ik legde mijn hoofd tegen de wand van het vliegtuig. Ik stopte de oortjes van mijn IPod in mijn oren, en zette zacht mijn muziek aan. Wel alle liedjes die natuurlijk niet van de Jonas Brothers waren, want ik kon het niet verdragen Nick’s stem te horen.

Eenmaal in Nederland aangekomen liep ik meteen door naar buiten, waar ik een taxi aanhield. Ik gaf hem Mikki’s adres door en hij reed snel weg. Thank God dat hij me niet herkende. Het was al donker buiten toen ik bij haar huis aankwam. Ik stapte uit, haalde mijn koffer achter uit de auto, bedankte de chauffeur en betaalde hem. Daarna liep ik naar de voordeur en drukte op de bel. Nadat ik voor de tweede keer op de bel had gedrukt, vloog de deur open. En daar stond ze, mijn beste vriendin. Zodra ik haar gezicht zag hield ik het niet meer en de tranen stroomde weer over mijn wang. ‘Iris’ fluisterde Mikki, toen ze me voor haar deur zag staan. ‘Oh Mik’ snikte ik, en liet me in haar armen vallen. De tranen bleven maar komen en Mikki trok me gelijk mee naar binnen. Ze was alleen thuis, wat ik eigenlijk wel waardeerde. Terwijl ze me troostte en iets uit me probeerde te krijgen, hoorde ik haar laptop allemaal rare geluidjes maken. Waarschijnlijk was iemand heel druk tegen haar aan het praten op MSN. ‘Als je er niet over wil praten, dan…’ begon Mikki, maar ik hield haar tegen. ‘Nee…’ zei ik. ‘…Ik zal je alles vertellen.’ En toen begon ik aan mijn verhaal. Beginnend bij het begin. Over dat ik s’ ochtends naar school ging, en Rebecca voor mijn deur stond na school. Ze wist ondertussen dat Rebecca die fan was. Ik eindigde mijn verhaal met een luide snik. ‘Oh Iris…’ begon Mikki, duidelijk geschrokken. ‘Wat erg voor je.’ Ik knikte alleen. De tranen waren op en ik was ongelooflijk moe. Nog steeds. Mikki stond op. ‘Tegen wie was je eigenlijk aan het praten op MSN?’ vroeg ik haar, toen ze naar de keuken wou lopen. ‘Met Joe,’ antwoordde ze zacht, maar toch duidelijk hoorbaar voor mij.