Twee weken geleden werd ik 18, ik dacht dat ik de hele wereld aankon. Maar nu weet ik wel beter, nu dat hij weg is. Weg voor altijd, nog altijd brokkelt m'n hart langzaam af, als ik er aan denk dat ik je nooit meer zal kunnen zien lachen, wenen of razen. Ik strijk nogmaals m'n witte jurk plat, als ik dan toch afscheid moet nemen. Dan kan ik dat beter doen als een verzorgd meisje. Niet te geloven dat de mis echt om hetzelfde uur moest zijn als dat hij wegging. Rond een uur of 11 's nachts. Ik klem stevig m'n armen rond de grote, zware doos. Eerst had ik geweigerd om z'n spullen weg te doen. Ik wou ze bij me hebben, zodat ik bleef geloven dat hij nog altijd elk moment door m'n kamerdeur zou stappen. Maar uiteindelijk heb ik dan toch toegegeven en al z'n brieven, pennen, schoenen, jasjes bijelkaar in deze doos gestoken. Elke herinnering aan hem, weggestopt in die doos. "We zijn er." zegt m'n vader met een schorre stem, z'n verdriet duidelijk te horen. Hij mocht hem graag, hij zei altijd dat ik met hem, de liefde van m'n leven moest trouwen. Met tegenzin stap ik uit en draag de doos, met m'n ouders aan m'n zijden naar de kerk. De kerkdeuren wijd open, eerst voelde ik geen verdriet. Maar nu ik hier zo sta, beginnen de tranen op te wellen. Ik laat m'n haar als een sluier voor m'n gezicht vallen, zodat niemand kan zien dat ik verdriet heb. Ik kan nog altijd niet geloven dat het zo moest zijn gegaan, dat hij nu weg is. Ik neem plaats op de voorste rij, zet de doos onder mijn stoel. De trompetten van de militaire band galmen door de kerk, de mis begint. De priester begint zijn mededeling, zijn preek. Hij zegt, "Laat ons het hoofd buigen en bidden. God, asjeblieft verhef zijn zielen heel deze pijn." Dan gaat iedereen rechtstaan, en beginnen we het allerzieligste lied dat ik ooit gehoord heb te zingen. Ten ere van zijn afscheid. Als ik eenmaal weer zit, neem ik stiekem, zijn zakdoek uit de doos en steek hem in m'n handtas. Ik wil hem niet helemaal kwijt zijn, ik wil hem bij me voor altijd. Ik hou me vast aan alles wat ik met hem heb beleefd, en wat ik zou kunnen hebben beleefd met hem. En toen knalden de geweren nog één laatste schot. En het voelt als een kogel in mijn hart. Maar het was niet door mijn hart, maar door de zijne. Altijd zal ik me het refrein van het liedje blijven heugen.
Baby, why'd you leave me
Why'd you have to go
I was counting on forever, now I'll never know
I can't even breathe
It's like I'm, looking from a distance
Standing in the background
Everybody's saying, he's not coming home now
This can't be happening to me
This is just a dream
Based on the song 'Just A Dream' from Carrie Underwood.
Reageer (2)
Sterkte. <3
1 decennium geledenGod bless his soul. <3
Zielig,, mr mooii
1 decennium geleden