Not One Of Us.

Eenzaam bewandelt hij de paden, de paden die hij elke dag bewandelt. Hoofd gebogen, verstopt onder z'n sjaal. Druppels plensen op z'n haar en doorweken hem langzaam maar toch weer snel. Weer een dag, een verschrikkelijke dag. Weer die school, die verschrikkelijke school. Met die verschrikkelijke kinderen en die verschrikkelijke leerkrachten. Hij herinnert zich nog goed wat er gisteren gebeurd is, ze hadden hem voorschut gezet, voor heel de school. Ze hadden hem met eieren beklad, hem een tutu aangetrokken en dan zonder iets anders van kleren de speelplaats opgeduwt. Iedereen had gelachen, iedereen lachte hem uit. Hij lachte zichzelf uit, lachte mee. Maar vanbinnen ging nog een deel van hem dood. Elke dag, stukje voor stukje, beetje bij beetje, vervaagt hij. Bestaat hij niet meer, en binnekort is hij nog slechts een herinnering. Z'n ouders lachen, lachen met z'n problemen. Ze lachen hem ook uit, ze lachen om zijn pijn en zijn ellende. Ze houden niet van hem, walgen van hem, net zoals alle andere. De schoolpoort van zijn school komt inzicht, daar staan ze, daar staan ze op hem te wachten. Met grijnzende en spottende blikken, hier en daar wordt geroepen. Hij reageert niet, hij blijft wandelen, met z'n gezicht naar de grond gericht. Hij word ruw vastgepakt, ruw heen en weer geduwd. Ze trekken z'n sjaal van z'n gezicht, ze schrikken van z'n gezicht. Z'n gezicht, z'n gezicht verminkt. Sneeën bekleden z'n droevige gezicht, opgedroogde bloedplasjes verfen z'n wangen. Z'n lippen, z'n lippen liggen open en bloedden. Beetje bij beetje, druppel bij druppel. De jongens lachen, ze lachen hem uit. Ze lachen met z'n pijn en z'n woede. Een jongen duwt hem, woest duwt hij terug. De jongen kijkt hem verwonderd aan en geeft hem een klap, een klap recht tegen z'n gezicht. Hij voelt de pijn niet, hij voelt alleen woede, woede & verdriet. De jongen geeft hem nog een duw, hij valt achterover, achterover op de straat. Een auto komt, hij hoort de jongens lachen. Hij wordt verblind door de koplampen, de auto, hij stopt niet. Rijd door, rijd over hem. Vaag hoort hij de jongens nog lachen, lachen met z'n dood. Dan wordt alles zwart en verlaat hij deze gruwelijke wereld.

Ze lachten met hem .... omdat hij niet een van hen was.