~2~

'Sta daar niet zo dom te staren en kom mee' Snauwde ik hem toe. Ik voelde me vreselijk.
De ergste vijand van mijn gote liefde, dat waar mijn hele leven om draait, moest bij mij wonen...
Ik wilde hem niet aankijken en liep met grote passen het enorme gebouw binnen.
Harry liep als een blinde kip achter me aan terwijl hij schaapachtig naar de schilderijen aan de muren keek.
Ja, ik hield hem nauwkeurig in de gaten. Als hij ook maar iets probeerde, vermoordde ik he,. En ik zou het echt doen.
Bij de grote trap (ja... Er waren er wel 41!) bleef ik abrupt staan, en Harry botste tegen mij op.
Ik draaide me naar hem toe, en probeerde mezelf in toom te houden, wat verrassend moeilijk was.
Harry's uil, die enorm gekrijsd had, was eindelijk gekalmeerd, en ik kon weer wat zeggen.
'Die deur door, de trap op, ga naar rechts en neem de eerste deur links,' Katte ik, en ik wees vaag naar de deur.
'Je deelt je kamer met Draco' zei ik, en ik grijnsde vals.
Voordat hij nog iets kon zeggen, verdween ik achter de deur die naar de grote zaal leidde. Niet die van Zweinstein, hoor. Maar Malfoy Mansion is nogal groot, en in de grote zaal hielden we onze vergaderingen.
Ik bleef even tegen de deur aan staan, en gluurde door het sleutelgat, maar de gang was verlaten.
Zou hij het toch gevonden hebben?
En hoewel ik beteuterd keek, was er toch iets in mij wat opgelucht was.