OO2

By JasonMcCan.

Kate Ann McCartney

Toen Justin uit het zicht was keek ik om me heen. Ik wist niet eens waar ik was. We waren gewoon door het hele bos gerent, niet lettend op waar we heen gingen. Ik begon gewoon maar een richting op te lopen. Na ongeveer een half uur rondgelopen te hebben zag ik het meer in zicht. Na weer 10 minuten kwam ik aan bij het huisje waar m'n moeder al de koffers buiten had gezet. Ik liep naarbinnen en sleepte mijn babyblauwe koffer naar buiten. 'KATE. WAT HEB JE MET JE SCHOENEN GEDAAN' ik keek naar mijn adidassneakers en ze zaten onder de modder en bladeren uit het bos. 'wow. ik trek wel even andere aan' mompelde ik. Mijn gedachten waren er niet bij. Ze waren bij Justin. Die nu weg is. Die ik... nooit meer ga zien? Nee ik denk het niet. ik pakte mijn Vans uit mn koffer en stopte mn sneakers in een plastic tas. Snel trok ik mijn paarse Vans aan en gooide de plastic tas mn koffer in. In gedachten verzonken reed ik m'n koffer naar de auto die een stuk verderop stond. Isa kwam hobbelend op me af. 'KATIE KATIE KATIE' ik tilde haar op. 'waar tinkywinky?' 'tinkywinky is naar huis isa' zei ik terwijl ik mijn tranen weg slikte. 'ohww' zei ze zielig. 'net zoals wij nu naar huis gaan' zei ik terwijl ik naar de auto toeliep en de deur opendeed. Ik zette haar in de kinderstoel en klikte de gordel vast. 'Jij naast mij komen zitten, kate?' vroeg ze en ze keek me lief aan. 'vooruit'. ik hielp m'n moeder nog met de andere koffer en sluitte het huisje af. De sleutel was afgegeven and we're ready to go home. Ik ging naast isa zitten en pakte mn blackberry. Ik zocht de twitter van justin op. Die jongen heeft 12,3 miljoen followers. Ik kan hem een tweet sturen maar 1 op de 1000000miljoen dat hij dat ziet. aangezien elke fan 20x een tweet naar hem stuurt. ik deed de oortjes van mijn ipod in en leunde met mn hoofd tegen het raam aan. Ik ga hem nooit meer zien..