- 014.

Net toen Louis het huis had verlaten, ging de bel opnieuw. Oh jezus, kon een mens nou niet gewoon even uitzieken van een belachelijke kater? Ik wandelde naar de deur en trok die open. Een glimlach ontstond toen ik Kyle zag staan, maar die vertrok net zo snel, toen ik zag hoe hij me aankeek.
'Wie was dat? Wat deed hij hier? Wat betekent hij voor jou?!' siste hij, terwijl hij naar binnenliep, nadat hij me een zetje tegen de deur had gegeven. Ik zuchte. Ohgod, hier gingen we weer. Hij had echt wel wat jaloezie problemen, dit was niet goed. Ik gooide de deur dicht en wandelde – op een afstandje - achter hem aan. Ik werd er een beetje moe van dat hij zoveel stemmingswisselingen heeft.
'Hou je me in de gaten?' vroeg ik lichtelijk geirriteerd. Kyle draaide zich om en keek me boos aan.
'Ik stel hier de vragen. WIE WAS HIJ.' zijn sissen was overgeslagen naar schreeuwen en ik deinsde een paar stappen achteruit. Wow, ik had niet gedacht dat hij zo boos zou worden.
'Hij is Louis. Hij was mijn beste vriend, remember.' antwoorde ik nuchter. Dit had ik echter niet moeten doen, want Kyle kwam op me afgestormd en greep mijn pols vast.
'Zo'n taal sla je niet tegen me uit, hier ga je spijt van krijgen.' gromde hij nu, terwijl hij steeds meer kracht zette op mijn pols. Ik voelde hoe de druk op mijn hand verslapte en keek er even geschrokken naar. Je kon zien dat mijn hand langzaam verbleekte.
'Je doet me pijn.' stammelde ik verbaasd en verward tegelijk. Meteen verslapte zijn greep. Hij had een korte blik op mijn hand geworpen en zag wat hij had aangericht. Hij liet me nu helemaal los, zette een paar stappen opzij en haalde even gefrustreerd zijn handen door zijn haar.
'Je moet leren respect voor me te hebben. Dus niet met andere jongens om te gaan. Je bent van mij, nu en voor altijd. Dat zal je moeten leren.' mompelde hij, terwijl hij zijn woede onderdrukte. Ik keek hem geschrokken aan. Ging hij me nou ook nog vertellen dat ik niet meer met jongens om mocht gaan?
'Hij is mijn beste vriend, Kyle, niet meer, niet minder. Je kan me niet verplichten hem nooit meer te zien. Je weet toch zelf ook wel dat je veel belangrijker voor me bent. En je weet ook wel, dat ik wel respect voor je heb.' ik probeerde de pijn te onderdrukken. Het bloed stroomde langzaam weer door mijn hand heen en de pijn die het met zich meebracht, was niet prettig.
Hij zag aan me gezicht dat ik pijn had en kwam naar me toe gelopen. Hij pakte voorzichtig mijn hand vast en drukte er een zacht kusje op. 'Sorry, ik had niet zo mogen reageren. Doet het erg zeer?'
Dit bedoelde ik dus, ik werd gek van die stemmingswisselingen. Wat was zijn probleem?

'Ik wou je nog vragen of je mee wilt naar een paar vrienden vanavond. Ze geven een feestje.' Ik knikte, ik had besloten maar niet meer tegen hem in te gaan. Ik had zijn reactie van net nog niet helemaal verwerkt en ik wou niet nog een uitstorting krijgen, dus ik knikte braaf en mompelde dat het me leuk leek. Kyle had door dat ik hem wat meed en hij kwam naast me zitten.
'Het spijt me echt van net, Am, ik hou van je.' mompelde hij, terwijl hij me in zijn armen trok en ik mezelf even tegen hem aandrukte. Op dit soort momenten kon ik gewoon kapot weg van hem zijn en het volgende moment kon ik trillende op mijn benen staan van angst. Maar wat het ook was, hij had zo'n macht dat ik hem praktisch voor alles vergaf. En ik kon nog niet bedenken of het liefde was of niet, maar ik zou niet bij hem weggaan.