Eenenveertig.

Mikki sluit de laptop af zonder nog een woord naar Joe te typen. Wanhopig vraag ik of ik een paar nachten bij haar kan logeren. Ze belt meteen haar ouders. Gelukkig mag ik blijven. Toch blij dat ik mag blijven dansen we door de kamer, maar door mijn vermoeidheid houd ik daar snel mee op. Zodra haar ouders er zijn probeer ik me te gedragen alsof er niets is, wat zwaar tegenvalt. Mikki kan zo zien dat het huilen me meer nabij staat als het lachen, en onder het avondeten krijg ik amper een hap door mijn keel. ‘Gaat het wel meisje?’ vraagt Mikkis moeder aan me, en knik snel. ‘Ja hoor, prima, ik voel me alleen niet zo lekker. Misschien moeten we vroeg naar bed gaan?’ antwoord ik, met de laatste zin naar Mikki gericht. Aan haar gezicht te zien is ze het er eigenlijk niet mee eens, maar toch stemt ze in. Na het eten hoeven we gelukkig niet op te ruimen en gaan snel naar boven, waar we op Mikkis tweepersoonsbed gaan liggen. Zodra we onze pyjama’s aantrekken vraagt Mikki aan me of ik nog ooit terug ga. Ik antwoord snel van wel. Eigenlijk ben ik van plan er niet meer naartoe terug te gaan, zolang ik niet over Nick heen ben. Pas als ik mijn mannetje sterk sta, durf ik hem weer onder ogen te komen. De stomme klootzak. Zwijgend laat ik me op het bed neerzakken. Ik voel me vreselijk. In mijn ooghoeken zie ik dat Mikki me in zich opneemt, en ik weet bijna zeker dat ik er net zo vreselijk uitzie. Ik slaak een kleine zucht en sta weer op. ‘Ik ga mijn tanden poetsen’ mompel ik nog zacht, en verdwijn naar de badkamer. Ik zet de kraan aan en kijk naar mijn gezicht in de spiegel. Mijn haren hangen slap langs mijn gezicht, ik ben lijkbleek, en onder mijn ogen zitten enorme wallen. Stomme Nick, allemaal jouw schuld. Ik zie eruit alsof ik eergisteren ben overleden, en daarna weer opgestaan ben. Langzaam poets ik mijn tanden. ‘Mikki?’ roep ik als ik zie dat ik mijn gezichtscrème vergeten ben. Ik krijg geen antwoord terug, ik zal het wel mogen lenen. Op mijn gemak smeer ik een beetje op mijn gezicht en vertrek terug naar Mikkis slaapkamer. Daar zie ik haar net ophangen. ‘Was je met Joe aan het bellen?’ vraag ik verschrikt. Mikki knikt. ‘Net wel, Iris, het is ernstig.’ Haar gezicht kijkt me angstig aan. Angstig vraag ik haar wat er is. Ze verteld me dat Joe weet dat ik hier ben, en eraan komt. Ik scheld een klein woordje in het Duits. Ongelooflijk kijk ik haar daarna aan. ‘Alsof hij helemaal hierheen komt.’ Toch klinkt het twijfelend, zo gek is Joseph wel. Ik meld dat ik ga slapen en kruip snel onder de dekens, in de hoop dat ik toch in slaap val.

Drie uur later slaap ik nog niet. Ik kan niet slapen, er spoken teveel gedachtes door mijn hoofd heen. Mikki heeft nog even liggen Sms’en. Waarschijnlijk met Joe, om hem tegen te houden. Mijn ogen hebben al duizenden keren Mikkis muur onderzocht, en dan uiteindelijk, vallen ze dicht.

Precies om zeven uur s’ ochtends schrik ik wakker van de deurbel die klinkt. Ohmy, ze zouden toch niet? Snel wek ik Mikki, en zij gaat kijken. In paniek komt ze terug rennen. ‘Ze zijn het!’ piept ze. Ze? Heeft Joe? Nee. Mijn ogen worden twee keer zo groot dan ze al waren en snel schuif ik mijn koffer onder het bed, waarna ik Mikkis bed zo opmaak dat het lijkt alsof er maar een iemand in gelegen heeft. In paniek ren ik naar de kamer van haar ouders, waar ik helemaal achterin de kast kruip. Vanuit hier kan ik alles goed horen. Ik hoor hoe Mikki chagrijnig de deur opent. ‘Moest dat nou jongens? Zo vroeg?’ zegt ze, en daarna is het even stil. Waarschijnlijk begroet ze de jongens nu met een knuffel. Ik zie in het schemerlicht een deken liggen, die ik over mezelf heen leg, zodat als ze de kast openen, me niet kunnen zien zitten. Gelukkig waren de ouders van Mikki al naar hun werk, anders zag dit er wel erg gênant uit. Ik hoor Joes blije stem, die daarna gestrest vraagt waar ik ben. Mikki antwoord snel dat ik hier echt niet ben. ‘Alsjeblieft Mikki, alsjeblieft’ hoor ik dan de stem van Nick, gebroken. Hij snikt een paar keer en ook bij mij in mijn ogen verschijnen tranen. Net goed sukkel, moest hij maar niet met Rebecca gaan zoenen. Over Rebecca gesproken, die trut! Als ik haar nog ooit tegenkom dan…dan..dan vermoord ik haar! Woest knijp ik mijn handen tot vuisten, en het liefst had ik al haar haren uit haar hoofd getrokken. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te houden, en ik voel een traan over mijn wang glijden. Oh nee, daar is de eerste al. Gelijk ben ik mijn eetlust kwijt, en het enige wat ik nu wil is Nick. Zijn hand vasthouden, door zijn zachte krullen aaien. Zijn armen om me heen, zijn mooie zachte lippen op de mijne voelen. Zijn mooie lach horen. Tranen staan in mijn ogen en sommige dwarrelen over mijn wangen. Ineens krijg ik er genoeg van. Ik blijf hier niet zitten. Ik trek de deken van me af en loop terug naar Mikkis slaapkamer, terwijl ik beneden de kamerdeur hoor sluiten. Snel schiet ik in een spijkerbroek, waar ik een shirtje overheen trek. Daarna nog een dikke sweater eroverheen. Ik poets ook even mijn tanden en borstel mijn haar. Ik schiet in mijn schoenen en trek mijn capuchon diep over mijn hoofd. Zacht verlaat ik het huis en loop naar de begraafplaats. Daar aangekomen zak ik neer voor de graven van mijn ouders. Tranen rollen weer geruisloos over mijn wangen. Niemand die er hier raar van opkijkt. ‘Ik mis jullie zo erg’ fluitster ik zacht tegen de stenen, en ik veeg er met mijn hand even overheen. Herinneringen schieten door mijn hoofd en de tranen rollen alleen maar harder over mijn wangen. Op dat moment gaat mijn telefoon. Mikki. Ik neem op maar zeg niets. ‘Iris? Iris, waar ben je? We kunnen je nergens vinden!’ hoor ik haar stem bezorgd door de telefoon roepen. ‘Begraafplaats’ is het enige wat ik zeg, voordat ik de verbinding verbreek. Niet veel later voel ik een hand op mijn schouder. Geschrokken kijk ik om, recht in het gezicht van mijn grote broer. Joseph knielt bij me neer en neemt me in zijn armen. De tranen rollen harder dan ooit over mijn wangen en mijn lichaam schokt hevig. Hij wrijft zacht over mijn rug en haren, terwijl hij sussende woordjes in mijn oor fluistert. Al het verdriet komt er nu uit. Verdriet om mijn ouders, wat ik lang in heb moeten houden. Verdriet om Nick, wat hij me aangedaan heeft. Tranen om vermoeidheid, omdat ik last heb van een jetlag en de afgelopen 48 uur bijna niet geslapen heb. Joe blijft me troosten. Joe is lief. Ik hou van Joe, als een grote broer die ik nooit gehad heb. En nu is hij mijn grote broer. Vanuit mijn ooghoeken zij ik hem naar de graven van mijn ouders kijken. Langzaam nemen de tranen af, en het liefst zou ik hier in Joes armen in slaap vallen, omdat ik weet dat ik bij hem veilig ben. ‘Wil je gaan?’ vraagt Joe na een tijdje aazelend. Zacht knik ik, waarna Joe me helpt met opstaan. ‘Wa..waar..waar is Nick?’ vraag ik dan nog nasnikkind en aazelend. Joe pakt voorzichtig mijn hand en knijpt er zacht in. ‘Mikki is bij hem, hij begon weer te huilen zodra hij je stem hoorde.’ Ik knik. Maar dan stop ik met lopen. ‘Ik wil niet terug Joe, ik wil Nick niet zien’ zeg ik zacht, en staar naar de stoeptegels onder me. Joe sluit me weer in zijn armen. ‘Het is oké Iris, ik beloof dat je hem niet ziet tot je hem wil zien.’ Hij pakt mijn hand weer en we vervolgen onze weg terug naar Mikkis huis. Zodra we daar aankomen stopt Joe me in bed, fluistert nog iets geruststellends in mijn oor en verlaat de kamer. Binnen no time ben ik in slaap gevallen.

Een paar minuten later word ik wakker van iemand die zacht door mijn haren aait, en aan het snikken is. Nee! Niet Nick! Ik laat mijn ogen gesloten, zodat het nog steeds lijkt of ik slaap. Maar ik moet heel veel moeite doen om de tranen niet weer te laten stromen. ‘Alsjeblieft Iris, vergeef me. Ik kan er niet meer tegen! Ik hou niet van Rebecca, ik haat haar! Ik hou alleen van jou, heel echt heel veel! Alsjeblieft Iris, alsjeblieft’ fluistert zijn mooie stem, maar hij klinkt gebroken. En dan valt er een traan op mijn wang. Zijn traan.