027~

'Kom op, Georg, je wou helpen, doe dat dan ook.' mopperde ik toen hij maar bleef lachen. 'Oké, sorry.' zei hij met een grijns.'Wat was de vraag ook al weer?' vroeg hij. 'Dat weet je best.' zei ik duister, in staat om hem meteen een klop te geven. 'Oké, en ik denk dat ik weet wat Simone bedoelde.' zei hij wijselijk. Ik haalde mijn wenkbrauw op. 'oké, weet je nog, de eerste keer dat Gustav en ik kwamen repeteren. Een tijdje geleden. ik was dan 13, de tweeling 12 en jij ... oh, ja, kleintje was 8.' zei hij lachend. Ik rolde met mijn ogen. 'Ik moet op een of andere manier geglimlacht hebben naar je, op een manier die TOm niet leuk vond. Weet je nog dat hij je op dat moment bij hem in de zetel trok? Dat hij je telkens bij hem trekt als een jongen net iets te vriendelijk tegen je doen?' vroeg hij zacht. ik haalde mijn schouders op. 'Dat doet Bill ook, en jij ook en Gustav en zelf Simone.' merkte ik op. Georg rolde met zijn ogen. 'Maar elk heeft er een andere reden voor.' zei hij zacht. ik keek hem raar aan, en nu was hij diegene die zuchtte. Vooral om mijn onwetendheid. 'Simone vindt waarschijnlijk dat je te jong bent voor ... te vriendelijke jongens.' begon hij. ik rolde weer met mijn ogen, binnenkort rolden ze nog eens uit mijn oogkassen. 'Gustav en Ik zijn gewoon erg gewend geraakt aan jou, als een soort van deel van de groep die gewoon nooit meespeelt. je bent als een soort van klein zusje, en daarom moeten wij twee je beschermen.' zei hij. 'Van te vriendelijke jongens.' vulde ik aan. Hij knikte, maar ik snoof. 'Ik denk dat het bij Bill ook zoiets moest zijn. Wel, hij kent je sinds dat je geboren was, net zoals Tom. Dus ik denk dat je bij Bill ergens staat tussen de lievelingszus die hij niet heeft en zijn hartsvriendin.' mompelde Georg met een rimpel tussen zijn ogen. 'En tom, wel ik had gehoopt dat je zijn overbeschermende gedrag ondertussen al door zou hebben.' zei Georg. Ik besloot dat hij gedaan had met spreken. 'Dus jij zegt dat TOm...?' vroeg ik zacht. Hij stak zijn handen in de lucht. 'Ik zeg niets, ik vertel jou -in vertrouwen- hoe ik erover denk. zodat je het op zijn minst zou weten.' zei hij snel. ik lachte, hij keek me verbaast aan, maar ik schudde mijn hoofd. 'Je denkt teveel na over het leven, Georg. En je ziet dingen die er niet zijn.' ik voelde me weer helemaal gerustgesteld, ook al had Georg eigenlijk hetzelfde gezegd als Simone. Maar Georg meende dat niet, toch?

Als ik zes reacties heb voor vanavond pff, ongeveer 10 uur, dan krijgen jullie een bloemetje en natuurlijk ook nog een nieuw stukje