033~

De rit naar Maagdenburg was verschrikkelijk saai. Simone had mij –waarschijnlijk voor de “veiligheid” of waarom dan ook- vooraan in de auto gezet, en Tom helemaal achteraan. Hij zat daar met Gustav, terwijl Bill en Georg achter mij zaten. Op de radio speelde Nena, iedereen kon lachend meezingen met 99 Luft Balons. Tom grijnsde naar mij en wiebelde met zijn wenkbrauwen. Omdat ik eerder geschrokken was van mijn eigen reactie daarop, keek ik naar beneden. Ik probeerde Toms blik zo veel mogelijk te ontwijken, zonder dat het opviel. Bill keek mij nog steeds niet aan, alsof hij bang was dat ik boos op hem was. Ik keek naar hem, maar hij reageerde niet. 'Bill! Bi-ill!' riep ik. Hij keek verschrikt op, alsof ik hem beschuldigd had van een vreselijke misdaad. Hij keek zo schuldbewust. 'Is er iets? Ik heb het gevoel dat je ergens mee zit.' zei ik. Hij schudde zijn hoofd. 'een beetje moe.' mompelde hij zacht. Ik knikte. Ik wist dat hij loog, daarvoor kende ik hem te goed. Maar misschien was het omdat iedereen mee kon luisteren, misschien omdat zijn moeder heel erg geconcentreerd aan het luisteren was. Ik liet hem nu even met rust. Ik kon niet anders dan weer voor me te kijken. Ik hoorde Tom mijn naam zeggen, en meer uit een automatisme omdat ik mijn naam hoorde. Tom grijnsde even en ik zag hem rommelen in zijn tas en dan gooide hij iets naar me toe. Ik liet het bijna vallen. 'Wat is het?' vroeg ik zacht. 'Cadeautje, ik zag het liggen en ik dacht; ik mag haar verjaardag geen 2de keer vergeten.' zei hij lachend. Ik herinnerde het me goed, vorig jaar was hij als enige mijn verjaardag vergeten. Ik had meer dan een week niets gezegd tegen hem.
'Wat is het?' vroeg ik nog eens, niet om te weten dat het een veel te vroeg, of veel te laat verjaardagscadeau was, maar om te weten wat het was. Tom rolde met zijn ogen en mompelde; 'Doe nu gewoon open.' Ik opende en zag iets liggen. ik nam het vast, en het klapte open. Het was een waaier, zoiets waarmee je Aziaten in films zag spelen of wat ze er dan ook mee deden. toen hij helemaal open geplooid was, zag ik dat mijn naam erop stond, en een rood, klein hartje. Ik glimlachte naar Tom, dit kwam niet erg over. Dit kwam niet als raar over, dit voelde bijna normaal. Een van Toms stomme grapjes, behalve dat het dit keer geen grapjes was. Dat was wat mijn vrouwelijke intuïtie me vertelde.