|Prologue|

Na vijf jaar hield ik het niet meer vol. Vijf lange jaren.
Met grote ogen keek Hermione me aan. 'Je sprak.' was het enigste wat ze zei.
Ik schudde mijn hoofd, hopend dat ze zich had vergist. Maar dat deed ze niet.
'Mary, je sprak!' De verbazing was veranderd in blijdschap. Ze glimlachte breed naar me.
En licht glimlachje sierde mijn gezicht terwijl ik naar haar keek, maar geen oprechte glimlach.
'Waarom zei je nooit wat?' en op dat moment kwam alles weer voor mijn ogen.
Ik hield mijn lippen stevig op elkaar en keek uit het raam.
Omdat het een keer is gebeurd, herhaal ik het niet, nooit meer.