Vertrouwen - 18

“Brand!” Een wachter stormde binnen.
“Waar? Wat is er gebeurd?” Yue en ik sprongen tegelijk op.
“We weten het niet. Eén van die gekke dingen die we van de admiraal hadden afgepakt vloog plots in brand.”
“Hoe zag het eruit?”, vroeg ik meteen.
“Kleine groenachtige metalen balletjes.”
“Breng me erheen”, zei ik. De wachter keek even aarzelend naar de prinses, maar die knikte.
“Doe wat ze zegt.” De wachter knikte en ging me voor naar waar de brand woedde.

“Haal onmiddellijk al het water uit de buurt, en ga uit de weg”, schreeuwde ik. Verbaasd staarden de wachters me aan.
“Doe wat ze zegt, bevel van de prinses”, zei de wachter die me erheen had gebracht. Meteen schoten ze in actie, en stuurden al het water in kruiken. Ze ging zo snel mogelijk uit de weg. Ik liep op het vuur af en concentreerde me. Dit had ik nog niet vaak gedaan, maar ik had geen keus. Ik liet het vuur naar me toe komen. Het vloeide mijn lichaam binnen via mijn mond. Het was net alsof ik het opdronk. De wachters staarden me stomverbaasd aan.
“Dat was echt vreemd”, zei iemand, toen al het vuur verdwenen was.
“Weet ik. Ik ben een van de weinige vuurmeesters die dat kan. Maar het is gevaarlijk, het kan ons totaal verbranden als het niet lukt. Hoewel, nu het gelukt is ben ik er juist sterker door geworden.”
“Was er dan geen andere manier?”
“Nee. Die bolletjes zijn speciaal gemaakt voor gevechten tegen de waterstam. Als ze in aanraking komen met water vliegen ze in brand. En dat kan je dus ook niet blussen met water. Maar zo te zien zijn ze allemaal opgebrand.”
“Dat denk ik ook”, knikte een wachter. “Bedankt in ieder geval, zonder jou was dit een echte catastrofe geworden.”
“Graag gedaan. Kan er iemand me even terug naar de prinses brengen? Ik ben bang dat ik anders verloren loop.”
“Natuurlijk”, glimlachte een wachter. “Volg mij maar.”