Tweeënveertig.

Doodstil blijf ik liggen, wachtend tot Nicholas weer gaat. Hij drukt een kus op mijn slaap en staat op van het bed. Ik hoor hem naar de deur lopen en net als hij die achter zich dichttrekt, stop ik mijn hoofd in het hoofdkussen en barst in huilen uit.


Binnen een paar seconden vliegt de deur weer open en snelt er iemand naar me toe. ‘Iris? Iris, wat is er? Heb je met hem gepraat?’ De paniekerige en bezorgde stem van Mikki vult de kamer samen met mijn luide gesnik. ‘Nee,’ huil ik. ‘Hij…hij…’ Mikki sust me. ‘Stil maar,’ zegt ze. ‘Alles komt goed.’ Ze helpt me overeind en komt naast me zitten. Ze slaat haar armen om me heen en laat me uithuilen. ‘Nou, wat was er aan de hand?’ vraagt ze na een tijdje, als ik eindelijk stil ben. Mijn onderlip trilt terwijl ik haar vertel wat Nick tegen me gezegd heeft. ‘E…en toen…toen gaf hij me een kus,’ Voeg ik er nog snikkend aan toe. ‘Op je mond?’ vraagt ze meteen. Met een zielig gezicht schud ik mijn hoofd. Dan staart Mikki me aan. ‘Dat betekend dus dat het waar is. Dat hij helemaal niet liegt. Iris, weet je wat dat betekend?!’ Ik schud mijn hoofd, en vraag haar waarom ze zo zeker weet dat hij echt niet liegt. ‘Omdat Nick niet tegen jou kán liegen! Maar dat is nu niet belangrijk, dat betekend dat hij spijt heeft! Dat het helemaal niet zijn schuld was!’ Nu ben ik degene die aan het staren is. Beduusd staar ik naar haar gezicht, waarna er een glimlach op mijn gezicht komt. Mikki begint te stralen. ‘Je kan weer lachen!’ Ik geef haar een stevige knuffel en sta op. ‘Ik ga even naar buiten. Ik wil me voorbereiden voordat ik Nick echt onder ogen kom.’ Mikki knikt en verlaat de kamer. Snel kleed ik me om en loop voorzichtig de trap af. Joe staat bij de voordeur op me te wachten. ‘Ik ga met je mee als je dat niet erg vindt,’ Verteld hij me. Ik knik en trek hem aan zijn hand mee naar buiten. ‘Weet je zeker dat je niet liever bij Mikki bent? Ik bedoel, ze is wel je vriendinnetje, en ze woont helemaal hier in Nederland,’ vraag ik hem voor de zekerheid. Joe knikt. ‘Ja, dat weet ik zeker. Mijn zusje gaat nu even voor.’ Weer vormt er een glimlach op mijn gezicht en ik geef mijn grote broer en knuffel. ‘Ik ben blij dat ik je zusje ben, Joe. Je bent de liefste broer ever!’ Joe slaat een arm om me heen en samen lopen we naar het huis waar ik mijn hele leven gewoond heb, tot het grootste drama in mijn leven gebeurde. Midden voor het huis blijven we staan. ‘Het is veel veranderd,’ mompel ik, als ik het huis bekijk. Joe knikt beamend. ‘Ja, wil je naar binnen? Ik weet zeker dat als we het vragen, we best naar binnen mogen.’ Ik knik snel. Natuurlijk wil ik het nog een keer van binnen zien! Ik neem een grote hap lucht en druk dan eindelijk op de deurbel, die niet veel later open gedaan wordt door een meisje, een paar jaar jonger als ik.
Haar gezicht staat eerst geschrokken als ze ons ziet, maar daarna veranderd die meteen in een mega grote glimlach. ‘Oh mijn god,’ mompelt ze, terwijl ze ons nog steeds aanstaart. Ik kan alleen maar naar binnen staren. ‘Zouden wij binnen mogen kijken alsjeblieft? Iris heeft hier gewoond en ze wil het graag nog een keer zien,’ verteld Joe haar. Het meisje knikt. ‘Ik zal het even aan mijn moeder vragen.’En weg is ze. Met grote ogen staar ik naar binnen. De gang alleen al was een hoop veranderd.
Met open mond staar ik naar de gang, die eerst wit was, maar nu bordeaux rood. Niet veel later komt het meisje terug, samen met een vrouw waarvan ik denk dat het haar moeder is. ‘Goedemiddag’ begroet de vrouw ons in het Nederlands. Ik mompel een hallo en steek mijn hand uit om mezelf voor te stellen. Het blijkt dat het meisje Linda heet en een groot fan is van de jongens. Hoe toevallig? Ze verteld ook dat ze niet zo goed is in Engels, en ik stel haar gerust dat ik wel zou vertalen. Tegen haar moeder vertel ik nog een keer dat ik hier gewoond heb en het huis graag nog een keer zou willen bekeiken, voordat ik weer terug ga naar Amerika en hier waarschijnlijk bijna nooit meer kom. Na wat twijfelen en smekende blikken van Linda gehad te hebben –die had natuurlijk gedacht: Joe en Iris Jonas in mijn huis, dat is een keer en daarna nooit meer! – stemde die toe. We starten met een rondleiding door het vernieuwde huis. Ik kijk mijn ogen uit als ik zie hoeveel het veranderd is. Als we in de kamer van Linda komen – wat heel toevallig eerst mijn kamer was- zie ik dat die kamer de enigste kamer in heel het huis is die niet veel veranderd is. De muren zijn dezelfde kleur heel licht roze, en de donkerroze bloemetjes in het midden van de muur staan er ook nog steeds op. Ook zie ik nog een aantal van mijn oude meubels staan. ‘Ik vond het zo mooi en speciaal dat ik het gehouden heb. Vindt je het erg?’ vraagt Linda aazelend, als ze mijn blik ziet. Lachend schud ik mijn hoofd. ‘Nee, alleen veel herinneringen.’ Linda knikt medelevend en ik voel Joe mijn hand vastpakken, om er even in te knijpen. Ineens komt de moeder van Linda binnen, en ik besef dat ik haar naam eigenlijk helemaal niet verstaan heb. ‘Iris, ik denk dat dit van jou is,’ verteld ze me, doelend op de doos in haar handen. Ik weet meteen wat erin zit. ‘Mijn babyfilmpjes en foto’s,’ fluister ik zacht. ‘We hebben ze niet bekeken hoor, dat is schending van je privacy en onbeschoft. Ik vond ze op zolder, en ik wist dat het vriendinnetje van Joe hier ergens woonde, want dat vertelde Linda, en ze vertelde me meteen ook dat zij je beste vriendin is, dus ik dacht..’ ratelt de moeder van Linda door, en ik knik. ‘Bedankt,’ mompel ik oprecht als ik de doos van haar over pak. Ik vertaal de zin aan Joe, en ook hij bedankt de vrouw. We geven Linda nog een handtekening en een foto en willen ervandoor gaan. ‘Iris! Wacht!’ hoor ik Linda achter me roepen. Ze wordt rood als ze begint te praten. ‘Zou ik misschien je e-mail mogen hebben, zodat ik je kan mailen of zo?’ Ik glimlach naar haar en schrijf een e-mail adres op, die ik pas aangeschaft heb voor fans van de jongens of zo. Ze glimlacht breed en vraagt of ik nog even een handtekening op haar muur wil zetten. Mijn oude muur. Ik knik en zet mijn handtekening weer op de muur, blij dat ik mijn eigen muur weer aan kan raken. Daarna zeggen we Linda en haar moeder echt gedag en staan we weer op straat. ‘Dat was…raar,’ mompelt Joe, en ik knik beamend. ‘Zullen we naar Mikki gaan? Dan kan jij met Nick praten…’ Joe kijkt me bij de laatste zin even moeilijk aan, maar ik wuif het weg. ‘Het is goed Joe. Ik geloof hem nu.’ Joe glimlacht en neemt de doos met foto’s en videobanden van me over. In stilte lopen we terug naar het huis van Mikki.
Bij Mikki loop ik na een diepe zucht de woonkamer binnen, waar ik Nick aantref. Zijn ogen staren me zo aan, dat ik er ongemakkelijk van wordt. Een kleine glimlach vormt er op mijn gezicht als ik hem zacht vraag mee naar het park te gaan. Buiten ben ik kalmer, dan kan ik mijn emoties beter binnenhouden. Hij knikt en staat op. Hij trekt zijn jas aan en samen lopen we naar buiten. Ik zie Joe en Mikki door het raam nog hun duimen opsteken. Dan is mijn aandacht op Nick gevestigd. Het liefst wierp ik mezelf in zijn armen, maar ik houd me in. We komen in het parkje aan, waar ik vorig jaar zo vaak kwam. We gaan bij het meer zitten en houden even onze monden. ‘Iris,’ ‘Nick,’ beginnen we dan tegelijk, en houden daarna meteen stil. Ik verdrink in zijn mooie ogen, net als ik vaak hiervoor heb gedaan. Nick verbreekt de stilte. ‘Zeg jij het maar eerst,’ verteld hij me. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, jij.’ Nick zucht even zachtjes en krijgt een klein glimlachje op zijn gezicht. Maar dan staat zijn gezicht weer ernstig. ‘Iris ik..het was niet mijn plan haar te kussen. Dat deed zij. Ze kwam binnen, complimenteerde me constant en zoende me toen. Ik kon er niets in tegen brengen, zo strak had ze me vast. Ze deed me pijn, kijk,’ even liet hij me de korsten op zijn armen zien. ‘Ik wou het je nog vertellen, maar je liet me niet binnen en zei dat je ziek was. Toen wist ik dat je het gezien had en de volgende ochtend was dat alleen nog maar duidelijker. Ik haat mezelf zo…’ De tranen staan in zijn ogen en ik kan het niet laten zelf ook niet te gaan huilen. Mijn onderlip begint al hevig te trillen en ik bijt er hard op om niet in tranen uit te barsten. ‘Nick..’ begin ik, zodat ik hij me weer aankijkt. ‘Het is al goed. Ik had het al verwacht dat het zo gegaan zou zijn. Jij bent zo niet en Rebecca wel. Ze is de grootste bitch die er bestaat en is jaloers omdat jij iets met mij hebt…’ zeg ik, en er komt een glimlach op Nicks gezicht. Gelijk ontstaat er bij mij ook een. ‘O Iris, ik ben zo blij dat het weer goed is!’ lacht hij, en neemt me stevig vast. Ik druk mijn gezicht in zijn borst. Na een tijdje duwt hij me een beetje van hem weg, om daarna zijn zachte, vertrouwde lippen op de mijne te drukken. Ik heb nog nooit zoveel van een kus genoten! We blijven nog even zitten en lopen dan hand in hand naar Mikkis huis, waar we voor het raam blijven staan. Mikki en Joe zitten daar op de bank te zoenen, en niet zomaar zoenen. Die twee lijken wel aan elkaar vast geplakt! Ik en Nick beginnen hard te lachen en drukken extra hard op de deurbel om de twee tortelduifjes te storen. We ploffen tegenover hun op de bank en Nick trekt me gelijk bij zich op schoot. Ik druk nog een kusje op zijn lippen en pak zijn handen vast, om ze verder niet meer los te laten.