015

'Dus jullie hebben ruzie. Omdat jullie niet genoeg tijd voor elkaar hebben.' Robbie kijkt strak voor zich uit. 'Ik weet het niet hoor, Mads, maar ik denk niet dat dit is hoe een relatie hoort te zijn. Het is wel duidelijk dat jullie relatie onder veel druk staat.'
'Ik heb ook nooit geloofd in LAT-relaties,'mompel ik, 'maar ik kan Justin niet vergeten. Ik hou van hem.'
Robbie kijkt me aan met pijn in zijn ogen. 'Misschien... moet je eens proberen hem te laten en genieten van je leven? Als je hem dan zo erg mist kan je dat hem nog altijd zeggen.'
'Nee, ik wil hem niet kwijt,'zeg ik boos. 'Dat zou jou wel goed uitkomen hé?'
'Mads, ik wil je enkel helpen,'verzucht hij. 'Eerlijk waar. Maar ik zie niet in hoe je zo zeker kan weten dat je van hem houdt als je hem nooit ziet of spreekt.'
'Ik hou van hem en dat weet ik.' Ik sla mijn armen over elkaar en staar boos voor me uit. Ik wil nu even niet zien hoe knap en leuk Robbie is. 'Dat weet ik gewoon,'herhaal ik, meer tegen mezelf.
'Nee, je draagt jezelf op van hem te houden. Je weet helemaal niet zeker of je van hem houdt. Hoeveel jongens heb je nu eenmaal al gehad? De universiteit is de tijd waar je kan zien welke jongens je leuk vindt en jij denkt dat je je echtgenoot al hebt gevonden.'
Ik krimp in elkaar bij het woord "echtgenoot". 'Ik heb nooit gezegd dat we gingen trouwen,'mopper ik. Als ik zijn blik zie, voeg ik er nog snel aan toe: 'Niet dat ik dat niet wil of zo.'
'Mads, neem even een pauze in de relatie met die Justin en kijk welke jongens je leuk vindt. Geef hen een kans.' Hij kijkt me onderzoekend aan en glimlacht dan zacht.
'Geef mij een kans.'