|4|

Luna knikte. Het hele dromerige en fantasievolle paste perfect bij Luna. Ik geloofde wel in de meesten dingen waar ze het over had. Ik vond het zielig dat mensen haar Looney noemden, maar blijkbaar vond Luna het niet erg, zoals de meesten dingen.
'Waarom ben je de trein nog niet uit?'
Ik haalde simpel mijn schouders op. Luna wist dat ik het vreselijk vond om veel te praten, lange zinnen, verhalen. Als ik praat houd ik het liever kort.
Ze knikte weer en samen liepen we de trein door. Ik had geen idee waarom, maar het maakte me niet uit. Bij Luna voel ik me het meest gewenst dan bij de rest.
Bij de ingang van het Slytherin gedeelde stopt Luna en richt haar wand op de grond. Ik verstond haar spreuk niet, maar opeens ligt Harry op de grond en komt hij langzaam omhoog.
'Hoe wist je dat ik hier lag?' vraagt hij terwijl hij opstaat.
'Nargels, je hoofd zit er vol mee.' Zachtjes grinnik ik, daarvoor was haar bril dus.
Harry leek er niets van te snappen maar ging er niet tegenin.

Met zijn drieën liepen we naar de poort van Hogwarts.
Professor Flitwick te wachten met een perkamentrol.
'Eindelijk, daar zijn jullie! Naam?'
De poort werd achter ons gesloten.
'Professor, u weet wie ik ben!' begon Harry.
Ik luisterde er niet naar maar keek juist naar het bos. De wind liet de bladeren van de bomen ritselen, het klonk erg rustgevend. Ik hield van de natuur. Het was het enige wat me echt rustig kon krijgen als ik boos of verdrietig was. De wind die waait, het geritsel van de bomen, het gezang van de vogels. Alles kon me rustig maken.
Toen Harry en Luna doorliepen volgde ik ze snel, maar ik werd tegengehouden door professor Flitwick.
Hij keek me bedenkelijk aan.
'Naam?'
Ik zuchtte onhoorbaar. Natuurlijk herkende hij me niet, ik viel niet op.
Voor ik wou antwoorden viel Luna al in, niet wetend dat ik wel altijd op vragen van professoren antwoord, anders zou het erg onbeleefd zijn.
'Haar naam is..' begon Luna dromerig maar ik onderbrak haar.
'Marybell Soulister.'