Een klein woordje vooraf

Ik had geen zin meer om te lachen.

Onderhuids. De negatieve kant van het opgroeien, van de media. Geen verhaal vol zoetsappige dialogen, kusscènes en liefde. Neen, enkel de pure waarheid. Hoofdstukken vol verdriet, teleurstelling en tranen. Er zullen hoofdstukken zijn die je zullen aangrijpen, er zullen er zijn die je doen gruwelen en er zullen er zijn die je, ondanks de inhoud, zullen ontroeren. Er zullen mooie momenten zijn en slechte. Dagen zijn in kleur en zwart wit. Het pad zal niet geplaveid zijn met rode rozen, maar met een flinke dosis doorns. Mensen sterven en beginnen hun leven.

Alles wat me overkomen is, heeft me gebroken
alleen zien de mensen niet verder dan mijn masker

Mensen sterven, ook de goede. Vriendinnen, ouders. Wie er ook sterft, iedereen verliest iemand. Alleen komt het voor de ene minder hard aan als voor de andere. Bij sommigen slaat het in als een bom, bij andere doet het niets. Sommige mensen vechten met verdriet, waar iedereen het kan zien. Sommige vechten onderhuids, ze trappelen, doen hun best om hun hoofd boven water te houden, maar dan opeens, dan verdrinken ze. Ze schreeuwen om hulp maar niemand komt. Niemand hoort hun onderhuidse schreeuwen.

Ze zeggen met dat ik vecht tegen schimmen uit het verleden
maar ik geloof hen niet

Wanneer ze dan hulp krijgen, willen ze hem niet. Ze worden in therapie gestopt, gaan naar een psychiater. Niets helpt.
Alles wordt enkel maar erger, ze vertellen hen dat ze tegen het verleden vechten, een harde strijd op leven en dood tegen een depressie. Ze gaan in ontkenning, er is geen depressie, de arme dokter ziet spoken. Misschien moet de dokter eens in therapie? Ze zijn compleet gelukkig, dat zeggen ze. Totdat hun ware gezicht naar boven komt. Hun masker afvalt. Tot ze huilen en huilen en huilen, ’s avonds, als ze in bed zitten, nadenkend over hoe hun leven is gelopen en hoe het anders moet.
Dat is Onderhuids.