044~

'Waarom zou er iets mis zijn?' vroeg hij, even stil als ik. ik haalde mijn schouders op. 'Je blik, je kijkt zo raar. Triest, alsof ik elk moment kan gaan doodgaan.' mompelde ik. Hij schudde zijn hoofd, maar nu was hij diegene die me niet aankeek. was het toeval, deed hij me na, of was hij bang dat ik de waarheid sowieso in zijn ogen zou kunnen zien. Ik verlaagde mijn gezicht zodat hij me wel in de ogen moest kijken. Hij zuchtte diep. 'Wel, het is...' maar verder kwam hij niet. Tom kwam vrolijk de kamer ingelopen. 'ALles is gepakt.' mompelde hij op een veel te happy manier. Ik stond snel recht -wat niet lukte zonder BIll een kopstoot te verkopen- en toen hij bij mij stond, hief hij me plots op. Ik wist dat ik kleiner was dan hem, meer dan een hoofd kleiner, omdat ik 4 jaar jonger was, maar hij draaide met me rond alsof ik een pop was. ik rolde met mijn ogen. 'Zet me neer, TOm.' zei ik zacht. Hij grinnikte zachtjes, ik hing nu tegen zijn buik en ik voelde die trillen van zijn lach. Hij grijnsde, wiebelde met zijn wenkbrauw en hield me vast als een kleuter waardoor ik bijna verplicht was om mijn benen rond hem te klemmen, zodat hij me niet in een keer kon laten vallen. Bill glimlachte licht, en kuchtte even. 'Dan ga ik maar, ik heb nog een paar dingen te doen.' mompelde hij terwijl hij de kamer uitliep. 'Tuurlijk.' mompdelde ik achter hem. Ik keek naar Tom, en vooral naar zijn armen. 'Is er iets?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Je lijkt me gewoon iets te sterk te worden.' mompelde terwijl ik rond keek. Waar was Simone naar toe? Als ze Tom en mij zo zou zien staan zou ze bijna een hartaanval krijgen. Tom zag me kijken. 'Mijn moeder is naar de Bar, ze is vanmiddag met iemand aan de praat geraakt en daar had ze mee afgesproken.' mompelde hij afwezig. Hij glimlachte.

Mensen! ik zit aan het deeltje waar het allemaal mis gaat! ongeveer. Ik wil gewoon zeggen dat het niet heel erg lang meer gaat duren, maar ik zit wel al een paar deeltjes voor op jullie.