|6|

Ik zat op de bank in de Gryffindor Commen room. Ik was alvast een van mijn leerboeken aan het lezen.
Het was ongeveer een uur 's nachts en ik kon zoals vaak niet goed slapen.
Ik had vaak nachtmerries, meestal dezelfde, de dag dat mijn ouders werden vermoord, maar soms een andere droom, een van de dader.
Ik zag zijn gezicht nooit in de droom, op zijn heldere blauwe ogen na. Hij lachte kwaad en doodde meerdere mensen, daarna kwam hij dreigend met zijn wand op me aflopen en viel ik als een lappenpop neer door een groen licht.
Vroeger wist ik niet welke spreuk het was, maar nu wel. Èèn van de drie verboden spreuken, de spreuk die dood.
Zo kwamen mijn ouders om het leven, en ik leef nog steeds in angst dat ik ze nog voor ik gelukkig word zou moeten volgen.
Steeds dezelfde droom en ik denk dat het wat betekend, dat mijn toekomst al is vastgelegd, en ik ben bang.
Hermione zag me de slaapkamer uit lopen, ze schrok wakker toen ik de krakende deur open deed, maar na een paar tellen viel ze weer in slaap, ze was waarschijnlijk erg moe.
Morgen zouden de lessen weer beginnen en zou het hopelijk een beter jaar dan de afgelopen jaren worden, ook al heb ik enge dromen, volgens mij word dit een verrassend jaar.

Lang uit lag ik op de bank, het vuur brandde rustig en de sfeer was kalmerend.
'Marybell?'
Een schorre stem deed me opschrikken en verbaasd keek ik naar achteren.
Harry stond me vermoeide ogen naar me te kijken.
'Waarom lig je niet in bed?'
Meestal antwoordde ik niet, maar hoe moet ik nachtmerrie in gebarentaal zeggen. Net toen ik iets wou zeggen schudde hij zijn hoofd en liep langs de bank naar voren. Ik trok mijn benen op zodat hij kon zitten.
Vragend keek ik hem aan.
'Nachtmerrie.' was zijn simpele maar verklaarbare antwoord.
Ik knikte en wees naar mezelf. Hij snapte het, gelukkig.
De woorden lagen op het puntje van mijn tong, maar zodra ik het zou zeggen, zou hij vragen waar over.
En toch wou ik het ooit aan iemand vertellen mij hart luchten.
Ik klapte het boek dicht en legde het op de grond.
De stilte van Harry deed me goed, het gevoel dat hij me net als Luna begreep zonder woorden was fijn.
Maar helaas is dat niet altijd zo.
Niemand is zoals Luna.