024 - Could it be worse?

''Lights will guide you home, and ignite your bones.. and I will try to fix you.. ''

Sophia Adriana Brooks.
Ik wuif mijn lach om Zayn zijn grapje weg en draai de sleutel in het slot om, ik weet meteen dat mijn lachbui niet terug zal komen wanneer ik mijn vader op de grond zie liggen en mijn moeder en zusje er in tranen naast. Stokstijf blijf ik in de deuropening staan en kijk naar mijn vader die er levensloos bij ligt. ‘wat… is er gebeurt?’ stamel ik onhandig uit. ‘waarschijnlijk een hartaanval.’ Zegt mijn moeder door haar tranen heen. Wanneer ik een klein poosje later de broeders van de ambulance binnen zie komen met een brandcard en allemaal andere spullen realiseer ik me hoe erg het is en besluit ik in de gang op de trap te wachten, ik wou hier niet bij zijn. ik weet amper wat er aan de hand is en ik wil het ook niet weten. Maar voordat ik ga zitten voel ik de zoute tranen al over mijn wangen glijden, ze maken een weg langs mijn nek. Alles wat er in een korte tijd van rot naar mooie momenten gingen door mijn hoofd voorbij. Ineens vraag ik me af waarom mama me niet gebeld had? Ik zie hoe mijn vader op een brandcard mee word gesleept door de hal naar buiten. Mama drukt een snelle kus op mijn voorhoofd en knijpt even in Zayn zijn schouder. ‘komen jullie na?’ fluistert ze snel tegen mij en Nia. Ik knik als antwoord en loop tot de deuropening mee. Ik kan niet stoppen met huilen, ik heb gewoon het gevoel alsof alle rottige dingen nu moesten komen. ik voel een stevige kneep in mijn hand en kijk Zayn aan die me verdrietig aan kijkt. ‘het komt goed sophia.’ Fluistert hij zachtjes. De trilling in zijn stem verraad hem meteen. Nia maakt een opdringerig geluid en ik knik.

Zayn stelt voor om te rijden wat mij en Nia een goed idee leek om te doen. Afwezig zie ik de lampen aan me voorbij razen. Ik kan me de laatste keer nog goed herinneren dat ik met spoed naar het ziekenhuis was. Mijn opa had er precies zo bijgelegen als mijn vader een half uur geleden. Althans het voelde een half uur geleden. Maar dit keer voelde ik me tien keer zo erg als toen met mijn opa. Ik word uit mijn gedachten gehaald wanneer ik voel hoe de auto tot stilstand word gebracht. Ik hoor snel daarna hoe de deur achter me dicht klapt en ik zie Nia aan de auto langs voorbij rennen. Op de een of andere manier heb ik niet zo’n haast. Een soort van angst grijpt me vast, het gevoel dat wanneer ik de auto verlaat mijn veilige haven weg is en alsof dan alles fout zou gaan. ‘Gaat het Sooph?’ ik kijk hem afwezig aan en schud automatisch mijn hoofd. Ik moest hem even vasthouden. Hij is de gene die me nu gerust kon stellen. Net zoals met Marc. Ik grijp hem stevig vast en mijn tranen beginnen te lopen. ‘als ik pap kwijtraak.. ben ik mijn grote voorbeeld kwijt Zayn. Hij is het liefste wat ik heb. Hij is net terug bij ons.. als die nu gaat gaat hij voor altijd.’ Wanneer ik een kleine zucht uit zijn mond hoor laat ik hem los en veeg ik mijn tranen weg. ‘het spijt me dat je er altijd bij moet zijn als er weer wat gebeurt..’ ik zie hem even bedenkelijk kijken. ‘het geeft niets Sophia, ik ben liever bij je dat je iemand hebt om je te troosten dan dat je niemand hebt.’ Met zijn duim strijkt hij nog een verdwaalde traan weg en drukt een kus op mijn hoofd. ‘het komt goed, dat beloof ik je..’

SORRY dat ik zolang niet heb geschreven maar ik was/ben ziek geweest en door mijn hoofdpijn kon ik me slecht concentreren.
Hoop dat jullie nog beetje hooked zijn.