Part 1

Sharon droogt met de fohn de laatste druppels water uit mijn haar, 'Ik denk dat het wel droog is nu' zegt ze. Ik woel met mijn handen door mijn haar en voel dat het inderdaad droog is. 'Bedankt', zeg ik. We lopen zwijgend naar mijn kamer op de begane grond van het huis en op de trap houdt Sharon mijn hand vast. Als ze op mijn bed neerploft barst ze uit 'Wat een ongelofelijke rotstreek! Hoe kunnen ze dat nou doen!? Waar halen ze de lef vandaan!?' Ik vind mijn bureaustoel en ga zitten 'Rustig' kalmeer ik haar, 'ik vind het niet erg'. Maar dat is niet zo, natuurlijk vind ik het erg. De jongens van Mevrouw Parcs vallen me altijd lastig, dat is waar, maar nu gingen ze echt te ver. Normaal zijn het alleen maar woorden, die ik wel gewend ben. Maar vandaag hadden ze me bekogeld met ballonnen, gevuld met ijskoud water. Normale mensen zouden dit als een grapje beschouwen, maar bij mij werkt dat niet zo. Ik verloor mijn evenwicht en door het extra duwtje van nog een ballon viel ik op de grond, ik hoorde Sharon schelden maar ik wist niet waar ik lag, want ik herinnerde me dat we alleen de stoep áf waren gegaan, niet erop. Ik riep haar maar ze was te druk veel afgeleid door de jongens. Toen ik uiteindelijk mijn stok vond zwaaide ik ermee over de grond, met succes. Ik raakte Sharons voet en ze hielp me overeind. Snel wist ik haar duidelijk te maken dat ik weg wilde, direct. Ze bracht me snel naar huis en hielp me afdrogen.
'Nee, het is gewoon genoeg nu, Moon. Ik bel Mevrouw Parcs.'
'Nee! Nee, niet doen! Laat ze gewoon....het is niet zo erg' Ik besef dat mijn stem toch trilt, maar ik wil niet dat mensen denken dat ik zwak ben, want dat ben ik niet. Ik ben net als iedereen.
Ik hoor Sharon van mijn krakende bed lopen en naar me toe lopen, ze begon met mijn haar te spelen. 'Ik weet dat je net als iedereen wil zijn Moon. Dat ben je ook...bijna. Maar accepteer nou eens dat je anders bent, dat je iets mist, wat anderen wel hebben.' Ik voelde haar hand op mijn schouder rusten, 'en trouwens, er zijn ook meisjes die niks missen, en toch lastiggevallen worden, wat dacht je dat zij deden?' Daar had ik eerlijk gezegd nooit over nagedacht. Maar ik begrijp wat ze bedoeld en knik, 'Oké...misschien moeten we er inderdaad iets aan doen. Maar we gaan niet naar Mevrouw Parcs, ik wil het eerst aan mijn ouders vertellen.' Ik hoor Sharon een tevreden geluidje maken, 'kom' zegt ze.
Terwijl ik opsta voel ik dat ze mijn haar gevlochten heeft. 'Wat gaan we doen?' vraag ik, 'mijn ouders zijn nog niet thuis hoor.'
'Dat weet ik.' Is alles wat ze zegt. Sharon is al heel lang mijn beste vriendin, dus ik vertrouw haar volledig, ik weet dat ze niks geks zal doen, niet nu ik me een beetje down voel tenminste. Ik hoor haar weg huppelen, ik gok naar de keuken. 'Cakejes!' roept ze. Ik grinnik. Sharon heeft altijd leuke ideeën om me op te vrolijken, vandaag blijkbaar cakejes bakken.
Mengen kan ik alleen, ik kook vaker omdat ik het heerlijk vind om met mijn neus boven de lekkere geuren te hangen en stiekem dingetjes te proeven, maar Sharon helpt me met het vullen van de vormpjes. Volgens mij gaat het helemaal verkeerd maar het maakt niet uit, we hebben allebei plezier en ik vergeet even al mijn problemen.