Part 3

Ik loop, samen met Woof en Sharon, voor de derde keer vandaag naar de bibliotheek.
'Moon, ze zijn er gisteren al geweest, waarom zouden ze nu weer komen?' vraagt Sharon,
'Omdat ze jou zou knap vonden' lach ik.
'Ja, natuurlijk'
Ik weet het niet, maar iets zegt me dat die mannen vandaag naar de bieb komen. Dat heb ik vaker, dan ben ik zó overtuigd van iets, dan weet ik gewoon honderd procent zeker dat het gebeurt, en dan gebeurt het ook echt.
We zitten zo'n vijf minuten in de bibliotheek als Sharon ineens zegt
'Ja, Moon! Volgens mij staan ze daar!'
'Sssht! Straks jaag je ze weer weg!'
Sharon lacht maar aan de gedempte toon te horen houdt ze wel haar hand voor haar mond.
'Oké, we blijven zitten, jij blijft lezen, maar let wel op. Als ze naar buiten gaan volgen we ze' zeg ik.
'Wat? Volgen? Kunnen we nu niet gewoon naar ze toe lopen?' vraagt Sharon geschokt.
'Waarom mag ik het niet spannend maken?'
'Ja, jij hebt makkelijk praten!'
Ik gniffel, 'Oké, breng me dan maar naar ze toe'.
Sharon pakt mijn hand en neemt me mee naar wat volgens mij de andere kant van de bibliotheek is.
'Ehm...eh, pardon, wij wilden u iets vragen' hoor ik Sharon stamelen. Ze tikt me aan om aan te geven dat we hun aandacht hebben.
'Hallo' zeg ik, 'Het spijt me, maar ik heb gisteren volgens mij toevallig iets van jullie gesprek opgevangen en als ik het goed heb, ging dat over blindheid, klopt dat?'
Een vriendelijke mannenstem geeft antwoord op mijn vraag, 'Ja, dat zou weleens kunnen kloppen, ik snap dat het je aansprak want volgens mij ben jij blind, niet waar?' Waarschijnlijk had hij mijn stok opgemerkt.
'Ja, dat klopt inderdaad. Ik...Ik hoorde u iets zeggen over een effect op blinden of doven, mag ik vragen waar dat over ging? Weet u misschien iets wat mijn blindheid zou kunnen verhelpen?' Ik voel mijn wangen rood worden, ik stond totale onzin uit te kramen, wat zullen die mannen wel niet van me denken?
'Ik denk niet dat er zoiets bestaat, we bespraken iets wat in een boek stond, het spijt me' zegt een andere man.
'Geen probleem, ik had er ook niet veel van verwacht, maar%u2026nouja.' Mijn stem sterft weg.
'We snappen het wel hoor, als we ooit iets hebben gevonden, zullen we het je laten weten' grapt de man. Ik kon het niet opbrengen om te lachen, dus ik bedankt de mannen en loop weg. Als ik me omdraai voel ik iets vreemds langs mijn been gaan, maar ik besteed er geen aandacht aan. Als ik Sharon naast me voel geef ik Woof de opdracht om me naar huis te brengen.
Als ik weer thuis ben, zonder Sharon want die is onderweg naar huis gegaan, merk ik dat er iets in mijn broekzak zit. Ik haal het eruit en voel eraan. Het is een papiertje waar zeker weten iets op staat, maar het is gewoon geschreven dus ik heb geen idee wàt er staat. Dan herinner ik me ineens het gevoel aan mijn been in de bibliotheek, heeft iemand dit in mijn zak gestopt? Ik bel Sharon om te vragen of ze iets heeft gezien maar ze zegt van niet, dus ik vraag of ze wil komen om het te bekijken en natuurlijk doet ze dat.
'Het is een adres' zegt ze.