Part 9

Ik weet niet of mijn ogen open of gesloten zijn, ik weet niet meer waar ik ben. Alles wat ik nu weet en voel en hoor en meemaak is de ijskoude adem in mijn nek.

Carlisle had eerst nog wat laatste tests bij me afgenomen. Daarna heeft hij me met Woof alleen in gelaten om alles met Eleazar door te nemen. Ik had verwacht dat dit simpel zou zijn, dit was alles wat ik wilde, al mijn hele leven lang wilde ik niets anders dan zien. Ik keek er de hele week naar uit dat Carlisle me zou transformeren. Hij vond dat ik er nog niet gelijk klaar voor was toen ik hier bij de Cullens aankwam. De hele week was ik ontspannen geweest. Ik had kennis gemaakt met Carlisle familie, wat snel ook mijn familie zou worden. Ze vonden me fascinerend en hadden heel veel vragen voor me. En ze vonden het leuk om voor me te koken. De hele week had ik geen angst gevoeld
En nu lig ik hier in een vreemd, koud bed wachtend op de verschrikkelijke pijn die me straks zou overnemen. Alle rust is uit mijn lijf weggesijpeld en ik beef, niet van de kou. Carlisles koude vingers klemmen mijn hoofd vast en ik voel zijn lippen tegen mijn nek, 'Zeker weten?' vraagt hij fluisterend, voor de aller laatste keer. Ik slik moeizaam en probeer rustig te knikken. En dan doorboren zijn tanden mijn huid. Als een steekvlam slaat het gif naar mijn hoofd en een felle pijn neemt mijn lichaam over. Het vuur heeft meerdere aderen bereikt en woedt al snel door mijn hele lichaam. Ik sta in brand. Ik kan nergens meer aan denken en ik voel niks meer dan alleen het vuur dat in mijn lijf zit. Ik rol heen en weer in de hoop mijn lichaam af te koelen, ik gil of iemand het alsjeblieft kan stoppen. Wat ik ook doe, het gaat maar door en ik raak compleet de controle over mijn lichaam kwijt. Mijn handen grijpen naar mijn hoofd en trekken aan mijn haren, die nog niet verschroeid zijn door het vuur. Er is niemand die reageert op mijn smeekbedes om me hiervan te verlossen.
De tijd lijkt niet belangrijk, het enige wat er nu nog toe doet is de pijn. Ik heb het idee dat het minder is geworden, maar dat kan ook verbeelding zijn. Ik hed mijn lijf in ieder geval zo onder controle dat ik soms weer dingen kan horen, zoals het geschuifel van voeten en het sluiten van deuren. Soms hoor ik ook wat gemompel, maar ik kan nooit verstaan wat er gezegd wordt.
Eindelijk, na wat leek op weken, hoor ik weer een bekende stem. De pijn is nog niet volledig verdwenen maar ik weet nu zeker dat het minder is dan eerst. De vlammen likten zachtjes aan mijn armen en benen en ik voelde nog steeds de kern van het vuur rond mijn hart dansen. 'Moonlight? hoor je me?'
Ze moet gemerkt hebben dat ik ben gestopt met gillen. Ik snapte dat het geen zin had en de de pijn was niet meer zo erg dat ik niet anders kon. Ik adem langzaam in en uit, ik weet dat het niet goed komt als ik nu probeer te praten, dus ik probeer mijn hoofd te knikken. Ik weet niet of het is gelukt, maar ik hoor wel dat Bella dichterbij komt en mijn hand vastpakt. 'Ik weet wat je voelt' zegt ze. Dat lijkt nu onmogelijk, maar ik weet dat ze de waarheid verteld. Zij heeft ditzelfde niet lang geleden doorgemaakt. 'Ik verzeker je dat het niet lang meer duurt. Probeer eens aan andere dingen te denken. Wat denk je dat je ziet als je straks je ogen open doet?'
'Ik weet het niet, ik.....ah'. De pijn is nog te heftig om normaal te kunnen praten. Maar Bella heeft me wel aan het denken gezet. Wat kan ik verwachten? Ik ben me er heel goed van bewust dat ik heel dichtbij ben. De pijn neemt steeds sneller af. Over een maximaal een dag zou ik weten hoe de wereld eruitziet. Of niet.
'Goedemorgen Moonlight, hoe voel je je?' zegt Carlisle terwijl hij naar me toe komt, 'Bella zei dat je gisteren alweer een beetje kon praten'.
De vonkjes die als laatst nog in de toppen van mijn vingers hadden gezeten waren verdwenen, maar dit had plaatsgemaakt voor een vreemd soort vuur in mijn keel. 'Mijn keel brandt' fluister ik.
'Denk je dat je je ogen open kan doen?'
'Ik durf niet' geef ik voorzichtig toe.
Luister Moonlight. Je transformatie is nu klaar, de pijn is weg en die blijft weg. Alleen de pijn in je keel zal regelmatig terug blijven komen. Deze is alleen te verdrijven door jezelf te voeden. Ik weet dat je bang bent om alles te zien. Of niets te zien', voegt hij er langzaam aan toe. 'Ik ben bij je, en Eleazar en Bella zijn er ook'. Ik voel hoe een hand die van mij pakt, het is een vrouwenhand, die van Bella. Het valt me op dat hij niet meer koud aanvoelt, zoals eerst. Haar hand heeft dezelfde temperatuur als die van mij. Ik ben een vampier.
'Doe je ogen maar open Moon', fluistert Bella terwijl ze me rechtop in mijn bed trekt, 'dan kan je eindelijk zien waar je altijd op heb gewacht'.
Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn angst, ik slik, en heel langzaam doe ik mijn ogen open.