Part 13

Ik durf mijn ogen niet goed open te doen. Zoals het nu is. Kleurloos, zwart. Zo hoort het, dat is echt thuis. Ik ben bang dat als ik mijn ogen open zou doen het niet meer als mijn huis zal voelen. Ik houd mijn ogen nog even dicht en loop de woonkamer door zoals ik gewend ben, met mijn hand langs de muur, de lijn volgend waar bobbeltjes in zitten zodat ik weet wanneer ik opzij moet. In het midden van de kamer doe ik mijn ogen open. Mijn oog valt meteen op een kast met fotolijstjes, ik loop erheen en bekijk de foto's zorgvuldig. Ik pak een lijstje dat helemaal links op de kast staat. Het is een meisje met lang zwart haar dat op een schommel zit. Naast het meisje zit een oudere man op zijn hurken heel trots naar haar te lachen. Ik pak een andere foto waar hetzelfde meisje op staat, maar dan een paar jaar ouder. Ze staat samen met 2 andere meisjes, allemaal in een dikke jas en met een wollen muts op, in de sneeuw. Nog een foto, het zelfde meisje, weer een paar jaar ouder. Naast haar staat een iets langer meisje met donkerblond, krullend haar. Ze hebben allebei een galajurk aan en hun haar is opgestoken. Er is iets bijzonders met het meisje dat op de foto's staat, er was iets met haar ogen, het lijkt wel of ze uitstaan. Haar hele gezicht is levendig maar haar ogen doen niet mee. Ik schuiff de laatste foto uit het lijstje en kijk op de achterkant.
Moon en Sharon, Kerstgala 2008
Het meisje op de foto's ben ik. Dat wist ik ook wel....maar het drong gewoon niet echt tot me door. Het is zo'n raar idee, deze hele kast, in dit vreemde huis staat vol met foto's van mij. Ik pak de eerste foto weer, waar ik op de schommel zit, en pak die uit het lijstje.
Moon en Dan, Herfst 1998
De man naast mij is papa.....Hij in mijn linkerhand, Sharon in mijn rechter. Als dit lichaam me er niet van zou weerhouden zou ik waarschijnlijk gehuild. Ik denk weer terug aan de poster die ik buiten had zien hangen en vlieg terug naar mijn kamer. Alice zit op het bed en kijkt ernstig als ze mijn gezicht ziet, 'Gaat het wel?' vraagt ze.
'Ja, het gaat prima....Zou je me even alleen willen laten Alice?'
'Ja, tuurlijk. Ik zie je straks buiten wel.' En ze verdwijnt door het raam. Snel zet ik mijn computer aan en begin te typen.

Lieve papa en mama,
Alles gaat goed met me, ik heb nog niet gevonden waar ik naar op zoek ben maar ik kom wel in de buurt. Wees alsjeblieft niet ongerust, zoals ik al zei, alles gaat goed! Ik weet echt wel wat ik doe en ik kom zo snel mogelijk naar huis., jullie hoeven niet naar me te zoeken.
Ik houd van jullie, zeg alsjeblieft tegen Sharon dat ik oké ben.

Dikke kus, Moon

Ik zet het geluid van de computer zo zacht mogelijk in de hoop dat Alice het niet kan horen en laat me door de computer vertellen wat ik had getypt. Ik print de brief uit, zoek snel een paar postzegels en een envelop en steek het in mijn zak. Vlak voordat ik het raam uit klim zie ik nog net iets op mijn bureau staan. Drie fotolijstjes, één van Sharon, één van mij, en één van mij en mijn ouders. Ik pak ze, stop ze in de diepe zakken van de hoodie die ik van Alice had gekregen en klim het raam uit.