Part 15

Binnen een paar tellen sta ik in een ander huis. Ik weet niet waarom, mijn lichaam deed het vanzelf. Ik kijk rond door de slaapkamer, in het bed ligt een meisje maar dat maakt me niks uit, ze kan me toch niet horen. Het belangrijkste is dat Alice mij hier niet kan vinden. Geruisloos ga ik op de bureaustoel zitten en steun met mijn hoofd op mijn handen, nog steeds kan ik niet bevatten wat ik heb gedaan. Als ik mijn ogen open schrik ik me rot. Vlak onder mijn neus ligt een klein boekje met op de voorkant een foto van mij.....Het kan niet anders of ik moet.... Ik open het boekje en door de affiche die Alice heeft voorgelezen en door mijn brief aan mijn ouders kan ik nu zelf lezen wat er staat.

Dagboek van Sharon Landers.
2011

Met een ruk, maar toch nog zonder enig geluid, draai ik me om en staar met open mond naar het slapende meisje. In dat bed ligt mijn beste vriendin. Voor de tweede keer vandaag maakt mijn dode lichaam het me onmogelijk om tranen uit mijn ogen te laten komen. Ik houd me vast aan de onderkant van de stoel om maar niet bij haar te gaan liggen en haar te knuffelen en nooit meer los te laten. Ik dwing mezelf om me weer om te draaien en ik blader verder door het boekje. Zonder moeite lees ik er vlug doorheen. Ik herken wat er staat, Sharon en ik hadden echt geen geheimen voor elkaar en daarom las ze me weleens voor uit haar dagboek. Het was leuk om zo herinneringen op te halen en als ze ergens mee zat kon ze het op die manier ook bij mij kwijt. Dan lees ik de laatste paar bladzijden en ik kan mijn hart bijna horen breken.

Moon is gisteren verdwenen! Ze heeft een briefje achtergelaten dat ze is weggelopen. Maar ik weet niet wat ik moet geloven. Weet je nog die mannen in de bibliotheek? Het zou kunnen dat zij haar hebben ontvoert of zoiets, maar het kan ook dat ze zelf is weggegaan, die brief was echt heel...moonig. Eerlijk gezegd wil ik geloven dat het de eerste optie is. Moon kan toch niet zomaar bij me weggaan? Ze heeft me gewoon verlaten! Net als Metthew! Hoe kan ze me dat nou aandoen!? Nee. Ik wil mezelf niet laten geloven dat ze dat heeft gedaan, dat zou ze mij toch nooit aandoen? We zijn toch beste vriendinnen? Dan had ze het toch wel aan mij verteld? Toch zegt iets in mij dat het toch zo is....dat ze zelf is weggegaan. Dat wat in de brief staat waar is, deels in ieder geval. Net als Metthew, zonder waarschuwing, zomaar weg.

Op sommige plekken is het papier raar gekreukeld en donker, ze heeft gehuild. Maar ze heeft gelijk, Net als Matthew. Matthew is haar oudere broer, hij is heel lang geleden spoorloos verdwenen en er is nooit meer iets van hem gehoord. Inderdaad, Hoe kan ik dit haar aandoen? Ik was Matthew bijna vergeten. Hij was 10 jaar ouder dan wij en Sharon was echt zijn alles. Voor mij was hij ook altijd heel lief. En toen was hij zomaar weg. De behoefte om haar te knuffelen is nu nog groter maar ik houd me in. Ik kan nu niet langer meer hier blijven en begin kracht te verzamelen om weg te gaan, maar ik wil niet weg zonder te laten weten dat ik hier ben geweest. Ik pak een pen en probeer letters in het dagboek te zetten. Het is de eerste keer dat ik schrijf, maar het lukt aardig.

Lieve Sher, maak je geen zorgen. Het spijt me dat ik weg ben, maar ik blijf altijd van je houden en aan je denken. Het spijt me echt, maar dit is mijn keus, en ik voel me nu goed.
xxx Moonie.

Het is beter zo. Ik ben geen goeie vriendin meer voor Sher, ik ben een moordenaar.
Voorzichtig leg ik het dagboek op haar nachtkastje en dan ga ik er vandoor. Ik ga niet over de daken want dan kan Alice me zien, in plaats daarvan ren en spring ik door de achtertuinen tot ik weer bij de berg ben. Op volle snelheid ren ik in willekeurige richting door het bos. En ik blijf rennen tot het ochtend is. Ik heb geen enkel idee waar ik ben en ik hoop dat niemand dat weet. Ik zoek een hoge boom op en klim erin. Even verderop ligt een grote stad en dat is mijn volgende doel. Maar eerst moet ik wachten tot het weer nacht is.