Hoofdstuk 2.

De dagen erna lag ik alleen maar. De honger heb ik gestild met het vangen van muizen. Deze muizen waren klein, jong en niet te snel. Ze kwamen een voor een, een voor een om te schuilen voor de sneeuw. Ze hadden alleen niet in de gaten dat ik er al lag. De boomholte waar ik in lag werd steeds kleiner. Ik was gegroeid. Mijn ogen openden zich vanmorgen. De wereld die ik nu zag was verreweg van wat ik verwachtte. Ik weet eigenlijk niet wat ik verwachtte, maar toch kwam dit als een verrassing. Vanuit de boomholte keek ik naar een witte wereld. Het sneeuwde niet meer. Wat resulteerde dat ik nou een dik pak sneeuw kon zien. De sneeuw kwam tot de helft van de boomholte waar ik in zat. Aangezien ik gegroeid was moest ik er wel uit. Door mijn poten gezakt kroop ik uit de gespleten boom. Ik moest wel bukken, het was immers een laag gat. Voor het eerst keek ik het bos in. Met mijn kop naar boven gericht werd ik bijna verblind door het licht. De zon liet zich lichtjes zien, maar de witte sneeuw kaatste fel terug. Ik zette mijn eerste stappen. De sneeuw kraakte onder mijn poten. Tot mijn knieën zat ik in de sneeuw. Stug bleef ik doorlopen. Ik had genoeg van stil liggen. Mijn instinct leidde me. Mijn neus vertelde me dat ik in de goede richting zat. Ik had honger. Hoe meer ik liep, hoe sterker de geur werd. Hoewel de bomen in alle opzichten nu op elkaar leken, merkte ik wel dat de omgeving veranderde. De bomen stonden dichter bij elkaar. Ik ging dieper het bos in. De geur was nu zo duidelijk dat ik een bocht maakte. Ik stond voor een boom. Waar een opvallende berg sneeuw voor lag. Ik groef terwijl ik mijn maag hoorde rommelen.