059~

Bill PoV
Tom had gelijk, ik was hem uit de weg gegaan. Niet omdat ik hem niet wilde betalen, omdat ik niet wou toegeven dat ik me toch maar had laten innemen door mijn broertje. Dat ik toch maar aan zijn weddenschap had meegedaan. Ik had het Laura willen vertellen, en op de momenten dat ik de kans had, hield ik mijn mond, of kwam Tom tussenbeide. Alsof hij het aanvoelde dat ik het allemaal zou gaan opbiechtten. Hij had me extra in de gaten gehouden.
We werden plots opgeschrikt door lawaai in de keuken, iets was gebroken. Ik keek verbaast naar TOm, en pas een seconde later drong het tot me door wie er eigenlijk in de keuken was, wachtend op ons. Tom herinnerde het zich ook, samen keken we naar de deur. Het bleef muisstil, en dan plots, uit het niets; voetstappen, iemand die rende. Op het moment dat ik de deur opendeed, opende Laura het raam, ze sprong de tuin in. Op blote voeten, net zoals ik. Net als ik haar achterna wou gaan lopen, hield Tom me tegen, net een beetje te laat. met mijn ene voet trapte ik op een scherf van de pot die Laura net had laten vallen. gelukkig niet te diep, met een plakker was het zo verholpen, maar daardoor had ik niet gezien waar Laura nu heen was. Tom was wezenloos, hij had nog niet door waar ik al achter was. 'Moeten we opruimen of is ze van plan om dat zelf te doen?' vroeg hij zacht terwijl hij tussen de brokstukken glas en popcorn huppelde. Ik probeerde ook naar de andere kant te raken zonder nog een snee op te lopen. 'Hé, waar is mijn kleintje naar toe? Laura?' vroeg Tom luid. hij riep het bijna. Ik keek van hem naar de scherven en terug. Tom snapte het niet, en ik moest het hem zeggen. 'Ze is weggelopen, door het raam, haar slippers liggen er nog.' mompelde ik met een knik naar de tuin. Tom keek me niet begrijpend aan. 'Wie is weggelopen? En waar is Laura?' vroeg hij zacht, hij had het niet door. 'Laura is weggelopen, Tom en ik denk zelf te weten waarom.' zei ik. Tom staarde me aan. 'Laura is weggelopen? Waa..?' hij stopte en keek me aan, zijn blik maakte me bang. 'Ze ...ze heeft ons gehoord.' zei hij zacht terwijl hij naar de brokstukken op de grond keek.