Vertrouwen - 30

“Bedankt”, glimlachte ik, toen ze klaar was.
“Waarvoor?”, vroeg ze verbaasd.
“Ik hou ervan als iemand mijn haar kamt”, legde ik uit. “Je kan het echt goed.”
“Nou, bedankt voor het compliment”, lachte Yue. “Maar goed, we zijn bijna klaar. Sta op.” Ik stond rustig op. Ik hoorde hoe ze de stoel weer wegzette, en iets anders achter me neerzette. “Je moet weer gaan zitten, maar let op, het is deze keer een plank op de grond met een kussen op.”
“Euh, oké”, aarzelde ik, en wilde gaan zitten. Ik verloor mijn evenwicht, maar Yue ving me op en zette me neer.
“Kruis je benen”, zei ze. Gehoorzaam deed ik wat ze zei, zodat ik nu volledig op het kussen zat en de grond niet meer raakte. “Vanaf nu zal het niet bepaald aangenaam meer zijn”, waarschuwde ze. “Maar wees gerust, het doet zeker geen pijn.” Ik knikte, ten teken dat ik het begrepen had. “Niet schrikken”, zei ze. Toch schrok ik toen ik voelde dat ze een band rond mijn hals deed. Ik trok weg.
“Wa-wa-wat gebeurt er?”, stamelde ik bang.
“Rustig maar”, suste Yue. “Je moet me vertrouwen. Niemand zal je kwaad doen.” Ik slikte, en rilde van angst. “Ik begrijp dat je bang bent, Lizzie, maar dit hoort er nu eenmaal bij.” Ik wilde antwoorden, maar ik kreeg geen woord over mijn lippen. Yue omhelsde me. “Rustig maar”, suste ze. “Je moet niet bang zijn. Ik beloof dat niemand je kwaad zal doen.”
“Wat bedoel je?”, vroeg ik zacht. “Als ze nu eens zeggen dat ik niet betrouwbaar ben?”