Vertrouwen - 31

“Wat is het ergste dat we je kunnen aandoen?”
“Me terugsturen”, fluisterde ik zacht. “Of mijn familie kwaad doen.”
“Dat zal niemand doen.”
“Echt niet?”, vroeg ik hoopvol.
“Nee. Om je terug te sturen weet je al te veel. En het is niet omdat we jou niet kunnen vertrouwen dat je familie er voor moet boeten. Trouwens, we brengen onszelf in gevaar als we hen iets aan willen doen.”
“Oké”, zuchtte ik opgelucht.
“Blijf nu even gewoon zitten. Niemand zal je kwaad doen. Vertrouw me”, zei ze Het koste me moeite niet opnieuw weg te trekken, maar ik liet haar de band om mijn keel sluiten. “Goed zo”, zei ze. “Zo erg is het toch niet?”
“Valt wel mee”, fluisterde ik. “Maar ik kan mijn hoofd niet meer buigen.”
“Dat is de bedoeling. Als je pech hebt en het lang duurt zal je daar straks misschien nog blij om zijn. Ik weet dat het niet leuk is, maar je moet niet bang zijn, als de geestelijken klaar zijn mag hij weer uit”, troostte Yue me.
“Oké”, zuchtte ik. Ik voelde hou Yue iets aan de halsband hing en aan de plaat vastmaakte. Ik werd weer bang. “Yue, wat als ik val? Dan hangt mijn hals aan die plaat.”
“Rustig maar, dat los ik zo op”, zei ze vriendelijk. En inderdaad, al snel voelde ik dat ze ook een band aan mijn middel vastmaakte, waar ze de band, of wat dat ook mocht zijn,tussen mijn hals en de plank ook aan vast maakte. Daarna maakte ze ook mijn voeten aan de plank vast, en mijn polsen aan mijn benen. Ik zuchtte. “Een deel is voor de veiligheid, een deel omdat het nodig is daarbinnen”, vertelde ze. “Je bent klaar nu. Ik laat je alleen, zodadelijk komen de geestelijken je halen.”
“Oké”, zuchtte ik.
“Succes”, wenste ze me. “Ik zie je straks.” Ik hoorde haar op een deur kloppen, een andere deur openen en weggaan. Toen de deur waarlangs ze was weggegaan gesloten was, hoorde ik de geestelijken weer binnen komen.