- 035.

'Louis, je moet me helpen.' lachend staarde ik even naar Amber, die met een bowlingbal in haar handen stond. Duidelijk was het dat ze nog nooit had gebowld en dus nu mijn hulp nodig had. Ik stond op en keek even naar Harry, die net geen strike gooide en wat vloekend terug liep naar zijn zitplaats. Ik kon zien dat ze de lichtste bowlingbal had gepakt en pakte hem van haar over.
'We willen dus bereiken dat jij die tien kegels omgooit met deze bal, he. Nou er zitten drie gaten in de bal, daar moeten je vingers in.' ik zag hoe Amber me even vaag aanstaarde en toen naar de andere jongens keek voor bevestiging. Die knikte dat het echt zo was en ze keek me weer even twijfelend aan.
'Moeten mijn vingers daar echt in?' vroeg ze nu en ik knikte. 'Maar zitten die dingen niet vol met bacterien? Als er alleen vingers in passen, worden ze vast niet schoon gemaakt.'
'Daar moet je je dan maar even over heen zetten, want dit is echt heel leuk om te doen, besides alle bacterien dan.' mompelde ik, voor ik haar verder vertelde hoe ze precies moet bowlen. Niet veel later gleed de bal over de grond en trok Liam geschrokken zijn benen op. Geschrokken keek ik even zijn kant op en keek toen naar Amber, die een beetje verward stond te kijken. 'Heel goed, probeer dat nog een keer, maar dan de baan op, in de richting van de kegels en niet naar Liam.'
Ze mompelde wat verontschuldigingen naar Liam – die het heel nonchalant wegwuifde – en probeerde het toen nog een keer. Met twee handen om de bal heen, in plaats van zoals ik haar had verteld, wandelde ze naar de lijn en keek ze me even aan. Ik knikte en gebaarde dat ze moest gaan gooien. Dit deed ze dan ook en met doffe dreun bereikte de bowlingbal de grond, om vervolgens zijn weg te maken richting de kegels. Even leek het goed te gaan, maar langzaam rolde hij steeds meer naar rechts en verdween uiteindelijk in de put. Ze draaide zich om naar me en trok een pruillip. Ik glimlachte.
'Het zou wat geweest zijn als je in een keer een strike had gegooid. Bij de volgende beurt raak je gewoon al wat kegels, wedden?' probeerde ik haar op te vrolijken en het lukte een klein beetje. 'Look after you' van The Fray schalde nu door de ruimte, voor zover je dat kon horen en ik keek op. Niall had mijn telefoon al uit mijn jas gegrepen en gooide hem nu toe. Een onbekend nummer stond op het beeldscherm, maar ik besloot wel op te nemen. Ik noemde mijn naam en meteen hoorde ik een bezorgde stem.
“Louis, ik ben zo blij dat je opneemt. Ik heb Amber al dagen niet meer thuis gezien. Ik weet niet wat ik moet doen. Straks komt ze niet meer terug.” met een zucht keek ik even naar Amber, die even vermaakt werd door de jongens, terwijl ik aan de telefoon was. Amber's moeder probeerde vele verhalen op te hangen over hoe ze haar dochter had gemist en dat ze haar graag weer terug wou zien. Dat ze zich afvroeg of ik wist waar ze was. Natuurlijk wist ik waar ze was, maa rik had er een hard hoofd in dat Amber ook echt met haar wilde praten. Ze keek even nieuwsgierig naar me op en ik wenkte haar. Ik kon het op zn minst proberen voor haar moeder.
'Het is je moeder aan de telefoon?' mompelde ik, terwijl ik de telefoon bedekt hield en haar even aankeek. Ik zag in haar ogen dat het sprankeltje hoop wat ze had alweer weggezakt was en met tegenzin pakte ze de telefoon van me over. Ik wist ook wel dat haar moeder er niet voor haar was geweest al die tijd, maar dat was ik ook niet en ze praatte ook nog steeds met mij..


Love you guys, Ik ben niet altijd de makkelijkste en loop veel te zeuren, maar ik ben blij dat jullie - stuk voor stuk - mijn story lezen en lieve reacties plaatsen <3.