01

Ik open mijn ogen en kijk verward rond. Ik lig op een witte kamer en het eerste wat me opvalt is het meisje dat naast mij in een bed ligt. Geschrokken volg ik de draadjes uit een apparaat en zie dat ze in mijn pols verdwijnen. Naalden! Is het enige wat ik me besef. Ik pak de draden vast en sta net op het punt om ze eruit te trekken als het meisje me tegenspreekt. 'Ik zou dat niet doen. Dan heb je veel pijn én moeten ze opnieuw prikken', zegt ze. Ik laat de draden twijfelend los en zie beelden van mensen die naalden in mijn arm prikken. 'Rustig in en uit ademen', beveelt het meisje me. Ik probeer het, maar het lukt niet. Wat doe ik hier?
'Het is goed', sust me zachtjes toe. Ik kijk naar alle draadjes die onder het verband verdwijnen en voel de paniek weer opkomen, maar probeer mezelf te onderdrukken. Eerst uitzoeken waarom ik hier ben. 'Weet je nog wie je bent?' Vraagt het meisje. 'Elaine', antwoord ik, nou ja snauw ik meer. 'Sorry', mompel ik erachteraan. 'Ik snap het wel. Ik reageerde ook zo, toen ik hier wakker werd', zegt ze vriendelijk. Ik knik haar even onzeker toe. 'Ik ben Maddy', zegt ze met een glimlach. 'Wat doe ik hier?' Vraag ik meteen straight to the point. 'Ze hebben ons samen op een kamer gezet, omdat we dezelfde ziekte hebben', zegt ze. Ik kijk geschrokken aan. Ben ik ziek?
'Welke ziekte heb ik dan?' Piep ik bang. Op dat moment komt er een verpleegster binnen. 'Aha mooi, je bent wakker', zegt de verpleegster. Ik kijk haar bang aan. 'Rustig maar. We gaan je beter maken', zegt ze op kinderlijke toon. Ik kijk naar haar naamplaatje, maar kan het niet lezen, omdat ze de hele tijd aan het bewegen is. 'Ik ben Beth', zegt ze als ze mij ziet zoeken. Ik schud haar uitgestoken hand en wil net mijn naam zeggen, als ze me alweer onderbreken. 'Hoe voel je je, Elaine?' Vraagt ze. 'Goed, dus waarom lig ik hier?' Vraag ik wanhopig. 'Je hebt de ziekte van Lyme', zegt ze. Het zegt me niet veel bijzonders. 'Een teek?' Vraag ik, als me het te binnen schiet. Ze knikt. 'Raak je dan niet verlamt?' Vraag ik met grote ogen. De paniek raast alweer door mijn lichaam. Ik beweeg al mijn lichaamsdelen, maar ze doen het allemaal gelukkig nog. 'Geen verlamming, maar vermoeidheid', zegt Beth. Ik knik langzaam en bedenk me dan dat dat klopt. 'Waarom moet ik dan in het ziekenhuis liggen?' Vraag ik niet begrijpend. 'Omdat je medicijnen nodig hebt om weer beter te worden', zegt ze. 'Thuis uitzieken dus?' Vraag ik hoopvol. Ik wil helemaal niet in het ziekenhuis liggen! 'Nee', zegt ze en ik hoor meteen aan de toon van haar stem, dat er meer aan de hand is. Ik kijk haar afwachtend aan. Ze komt op het randje van mijn bed zitten en kijkt me even met een verdrietige blik aan. Slecht nieuws, dus.
'Je bent nog jong, dan is de ziekte van lyme anders, gevaarlijker. Als je er op tijd bij bent, dan is er niets aan de hand. Je krijgt medicijnen en bent meestal na twee weken weer thuis. Als je te laat hebt, dan is het een ander geval...' Zegt ze voorzichtig. Haar woorden zijn duidelijk. De betekenis van haar woorden ook. 'Ik ben te laat', zeg ik zachtjes. Ze pakt mijn hand vast en knijpt er even bemoedigent in. 'Ja', is haar korte antwoord. 'Dus..?' Ik vraag het voorzichtig en onzeker. Misschien wil ik het antworod wel helemaal niet weten...
'Je gaat medicijnen krijgen en hopen dat je beter wordt', zegt ze. Ik heb meteen door wat ze bedoelt, alweer. 'Kan ik...' Mijn stem sterft weg en tranen borrelen op in mijn ogen. Mijn buik wordt samengeknepen en het voelt alsof iemand net al mijn lucht heeft weggenomen. 'Kan ik doodgaan?' Piep ik. Mijn stem klinkt hoog en slaat bij het laatste woord over. 'We gaan ervoor zorgen dat dat niet gebeurt', zegt ze en ze kijkt me even bemoedigend aan. Met andere woorden; ik kan doodgaan.