- 043.

Samen met Liam wandelde ik door de stad. We waren op weg naar de supermarkt om wat boodschappen te halen, aangezien de jongens hun gevoelens weer weg hadden gegeten door de snoep la te plunderen. Ik wist dat Niall hier voornamelijk achter zat, maar natuurlijk ontkende hij in alle staten. Wel was hij ontzettend vrolijk aangezien zijn vriendinnetje – Julie – naar hem toe zou komen en vast bij ons zou blijven. Ik merkte dat Liam me even aanstaarde en ik wierp hem een glimlach. 'Wat is er?'
'Hoe gaat het nu eigenlijk met je?' vroeg hij en ik keek hem even verbaasd aan. Hij wist dat ik op een verklaring voor die vraag zat te wachten en gaf die dan ook meteen. 'Ik bedoel niet met Louis, maar met de situatie waar je je in bevond, voor dat je bij ons kwam.'
Het was inmiddels een maand geleden dat ik me bij hun mocht voegen en ik had er eerlijk gezegd nog met niemand over gepraat. Niet omdat ik het niet wilde, niet omdat het niet kon. Ik wou ze er niet mee lastig vallen. Ik was het enigste meisje tussen vijf jongens en om dan nachtenlang te gaan huilen, was ook een beetje zielig. Wel had ik regelmatig terugkomende nachtmerries waarin hij me zou vinden en meer gruwelijk dingen met me zou doen, waar ik niet over wilde nadenken. Ik haalde nonchalant mijn schouders op. 'Het gaat prima, dankzij jullie voor al.'
Ik probeerde niet na te denken over alles wat er gebeurd was, maar het leek niet te werken en met moeite hield ik mijn ogen droog. Liam had het door en hij stopte met lopen. Hij greep mijn arm vast en keek me even doordringend aan. Mijn onderlip, het enigste waar ik niet echt controle over had, trilde kort en ik zag dat hij het merkte. 'Je hoeft je niet altijd groot te houden. We weten dat hij niet aardig voor je is geweest. Dat beseffen we heel goed. Maar jij moet ook niet blijven zwijgen. Anders blijft het je maar lastig vallen en dat is niet goed voor je. Je kan alles bij me kwijt, dat weet je toch?'
Ik knikte. Ik keek even om me heen en zag dat we omringd waren door mensen die allemaal wel iets te doen hadden in de stad vandaag. 'Ik zal het je vertellen, maar niet hier. Ik voel me een beetje ongemakkelijk als we dit op straat gaan bespreken.'
Liam knikte begrijpelijk, trok me even in zijn armen voor een knuffel en samen wandelde we verder. We waren er bijna. Nog maar een paar voetstappen. Bij het winkeltje stond een een stand waar kranten zich in bevonden en niet alleen mijn – maar ook Liam's ogen – schoten meteen naar de krant. “Onrust in One Direction. Meisje is overal bij. Fans 'directioners' onrustig.” Ik voelde een ongemakkelijk gevoel in mijn buik opkomen. 'Is het zo dat ik onrust in One Direction veroorzaak?'
Ik kon het niet laten. Het floepte eruit. Het zat me nu al dwars en ik had het net een paar seconden geleden gelezen. Liam schudde meteen zijn hoofd en trok me de winkel in. 'Natuurlijk niet! Anders hadden we je niet meegenomen. Geloof mij, een paar meisjes erbij is ook goed voor ons. Het houdt ons scherp. Geloof me, je bent het beste wat ons is overkomen. Twijfel daar vooral niet aan.'
Ik knikte, maar toen ging er een vlaag van schrik door me heen. Een grote foto van mij en Louis stond op de voorkant van de krant. De krant die door heel Engeland verspreid werd. Dus ook in Doncaster. Opeens was ik niet meer zo zeker. Wat als hij me kwam opzoeken, wat als hij me vond?!


Meer reacties zouden leuk zijn, jullie zijn bijna met zn 300, en schrijven minder reacties dan ik woorden schrijf in een hoofdstuk, alleen. ;5