Part 17

'Waar gaan we helemaal heen?' vraagt Matthew terwijl we steeds dieper het bos in rennen.
'Naar een plek waar geen mensen komen, anders wordt je misschien afgeleid en ga je daarop af in plaats van op je dierlijke prooi.' leg ik uit.
'Oké.' Na een paar minuten zijn we op een plek in het bos, ver genoeg van de bewoonde wereld. Hij lijkt me sterk dat hier wandelaars komen en ik heb ook al een aantal dieren geroken.
'Smaakt het heel anders?' vraagt Matthew als hij geconcentreerd de geuren van de verschillende dieren in zich opneemt.
'Weet ik niet, ik heb nooit mensenbloed gedronken.'
Hij glimlacht breed, 'Wat vind jij het lekkerst?'
Ik twijfel even, het is lastig om dat te bepalen omdat er niet zoveel verschillende dieren in Forks rondlopen en ik ben al snel tevreden. Maar uiteindelijk ga ik voor beren.
'Waarom beren?'
Ik haal mijn schouders op, 'voornamelijk omdat ze lekker groot zijn. Zullen we maar eens beginnen?'
Meteen nadat hij knikt begin ik al met mijn jacht. Ik zet mijn gedachten uit, laat mezelf gaan, ga af op de lekkerste geur die ik nu ruik. Het is een jong hert. Ik zak diep door mijn knieën en spring in één keer bovenop het best. Met één simpele beweging breek ik zijn nek. Het gekraak veroorzaakt een beeld van een bekend jongensgezicht in mijn gedachten. Ik duw de gedachte weg en concentreer me op het vuur in mijn keel, zet mijn tanden in het beest en zuig het warme, zoete bloed uit zijn lichaam. Als ik het dier tot de laatste ader leeg heb gedronken neem ik langzaam afstand en doe mijn best niet naar het lege lichaam te kijken. Ik veeg met de rug van mijn hand langs mijn mond om het bloed weg te halen en bots dan bijna tegen Matthew op. 'Heb je geen dorst?' vraag ik enigszins verbaasd omdat ik mijn eigen keel nog steeds voel branden.
'Jawel, ik was gewoon even....afgeleid.' Ik heb het mijn hele leven moeten doen met enkel mijn gehoor, dus ik hoor duidelijk dat hij iets niet verteld. Iets niet wil vertellen. En zijn verlegen, scheve grijns doet daar nog een schepje bovenop. 'Wat?' vraag ik.
Hui snuift, 'niks.' Hij wendt zijn blik af en doet alsof hij ineens heel druk bezig is met het zoeken van een prooi. Oké, wat hij wil. Ik kom er later wel op terug. Zijn houding verandert en hij sprint weg, hij heeft zijn prooi gevonden. Voor de zekerheid ruik ik goed of er geen mensen in de buurt zijn maar het lijkt veilig. Ik ren achter hem aan. Vlakbij een groepje prairiewolfjes stoppen we. Het is raar om Matthew daarop te zien jagen omdat ik de Quileute weerwolven ken. Maar deze zijn een stuk kleiner dan Jake en zijn vrienden dus is anders dan een grotere wolf, die probeer ik altijd te ontlopen als ik op jacht ben. Matthew zet zich af en klemt met twee handen, twee wolven tegelijk in een houdgreep. Ik knijp mijn ogen dicht en stop mijn vingers in mijn oren om ongewenste beelden te voorkomen. Als ik mijn ogen weer open doe heeft hij zijn tanden om de nek van een van de herten geklemd. Eerst de een, dan de ander. Ik heb nooit gelet op het jagen van een andere vampier maar het zag er op een vreemde manier aantrekkelijk uit. Als hij klaar is en zich naar me omdraait druipen er een paar straaltjes bloed langs zijn mond. Bij mezelf veeg ik het er altijd zo snel mogelijk af omdat ik denk dat het er schrikwekkend uitziet maar dat is het absoluut niet. Het is zelfs een soort van....sexy. Hij likt met zijn tong zijn lippen schoon en kijkt ernstig om zich heen, op zoek naar zijn volgende prooi. Duidelijk heeft hij nog niet genoeg. Ik durf hem nog niet alleen te laten, bang dat er toch ergens een verdwaalde wandelaar is, en volg hem weer als hij wegspurt naar zijn volgende doelwit. Het zijn herten, groter dan de prairiewolven en mijn jonge hert, en deze keer doe ik met hem mee, omdat ook mijn dorst nog niet is gestild. We kijken elkaar een fractie va een seconde aan en vallen dan tegelijkertijd aan op de herten. Hij heeft er weer twee, ik neem er maar één. Hierna zijn we allebei voldaan.
'En, hoe was het?' vraag ik terwijl we allebei onze mond afvegen en kleren fatsoeneren.
'Niet slecht. Ik heb beter geproefd maar ik denk dat ik er wel mee kan leven. Of nouja, je weet wat ik bedoel.'
'Ja, ik weet wat je bedoelt.'
Het is even stil en we staan ongemakkelijk tegenover elkaar.
'Waar breng jij de nacht door?' vraag ik gewoon om maar iets te zeggen.
'Ik blijf in de clubs zolang dat er anderen zijn en daarna ga ik meestal op jacht. De ene keer ren ik daarna door het bos en de andere keer kijk ik mensen op straat of geniet ik van het uitzicht op een van mijn plekjes.'
'Je plekjes?'
Hij knikt trots en glimlacht uitdagend, 'Wil je het zien? Ik beloof dat het echt prachtig is.'
Ik heb echt een zwak voor mooie dingen. En ik vind al snel iets mooi. Ik kan mezelf echt helemaal verliezen in iets dat schittert, schijnt, blinkt, glimt, glanst of ongewoon beweegt.
'Ik zou echt heel graag willen zien!' zeg ik enthousiast.