|16|

Na de les liepen Hermione en ik naar de Commen room, we hadden beide een tussenuur dus besloten we - nou eigenlijk Hermione - dat we moesten beginnen aan een verslag dat Snape had opgegeven, over non verbale spreuken, aangezien we ons daar een tijdje mee bezig gaan houden. Blijkbaar is het een erg belangrijk onderdeel.
Hermione had me met open mond aan gekeken toen mijn wenkbrauwen van kleur waren veranderd en die van haar niet, terwijl professor McGonagall me complimenteerde.
Ook al wist Hermione dat ik 15 september pas 17 werd, ze bleef me toch vragen of ik niet had geoefend.
Dacht ze dat ik dom was ofzo? Ik wil niet van school gestuurd worden omdat ik wou oefenen.
Na het tussenuur hadden we lunchpauze en daarna had ik nog één uur, een korte dag dus.
Ik had nog History of Magic, erg saai dus.
Na de kerstvakantie zouden er lessen komen in verdwijnselen, waar voor je je mocht inschrijven als je voor die tijd 17 werd, ik gelukkig. Het zal altijd van pas komen.

Terwijl Hermione aan het schrijven was aan het verslag -wat ik al bijna af had, zoveel is 50cm niet- besloot ik de tweede brief maar te openen, aangezien ik redelijk benieuwd was van wie die is.
Ik legde mijn veer neer en haalde de brief uit mijn zak.
Aan de achterkant van de envelop zat een zwarte vlek. Het leek niet alsof dat per ongeluk was gedaan.
Ik maakte voorzichtig de envelop op en haalde de dubbelgevouwen brief eruit.
Nog nieuwsgierig vouwde ik die brief op, waar maar twee zinnen opstond.
Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en hield de tranen tegen terwijl ik de brief uit mijn hand liet vallen. De zinnen herhaalde zich opnieuw door mijn hoofd. Keer op keer.

Ik heb je altijd gevolgd.
Je moeder zei dat ik aan je moest denken, Mary