What must I do? ~4~

Wat is er” vraagt Veerle. Met trillende handen laat ik het sms’je lezen; “kom naar huis en wel nu!!” staat er. “Is het….?” “Ja” zeg ik nog voordat ik Evie laat uitpraten. “Ik durf echt niet naar huis” zeg ik met tranen in mijn ogen. “Je mag wel bij mij blijven slapen, het is nu toch vrijdag” zegt Veerle. “Ja leuk, dan maken we er meteen een slaapfeestje van!” zegt Evie enthousiast. “Oke” zeg ik alweer wat blijer. “Maar hoe moet ik het tegen mijn ouders zeggen, mijn vader zal razend worden” zeg ik terwijl de lach die ik een seconde geleden nog had, als sneeuw voor de zon verdween. “Oja” zegt Evie terwijl ze zich op het bed laat vallen. “Als ik mijn moeder nou laat opbellen. Dat zij het heeft voorgesteld en erop staat dat je mag blijven slapen” zegt Veerle. “Ja dat doen we” zegt Evie weer enthousiast. “Uhh….ja oke doe dan maar” zeg ik twijfelend. “Oke” zegt Veerle vrolijk en loopt naar beneden. “Zo terug” roept ze er nog achteraan.

Net zo snel als dat ze beneden was, komt ze alweer naar boven. “Mijn moeder gaat meteen jullie ouders bellen” hoor ik enthousiast uit Veerle’s mond komen. “En nou maar hopen dat mijn vader er geen probleem van maakt. Mijn moeder zal het niet erg vinden, ze vind t erg voor me dus zal ze wel blij zijn dat ik er een keer niet ben. Maar mijn vader…. die zal het minder leuk vinden ben ik bang” zeg ik.

“Oke, ik haal haar. Als u even een momentje heeft. Nou hoeft u nog niet zo boos te reageren, doet u maar rustig, ik geef haar al” horen we vanaf beneden. De stem van Veerle’s moeder word steeds harder en binnen een paar seconden staat ze met de telefoon in haar handen in de deuropening. “Het is je vader” zegt Veerle’s moeder tegen me. Ze geeft me de telefoon en loopt weer naar beneden. Ik verstijf. Met trillende handen hou ik de telefoon tegen mijn oor. “Ja met mij” zeg ik. “Wat heeft dit te betekenen? Jij hebt dit tegen haar gezegd he, jij hebt ervoor gezorgd dat ze me opbelde zodat je niet naar huis hoefde he?!” hoor ik mijn vader door de telefoon schreeuwen. Ik hou de telefoon een stukje van mijn oor vandaan, zo hard schreeuwt hij. Ik weet zeker dat als ik nu thuis was geweest, hij me zo hard geslagen had dat ik nu dood was, of tenminste iets gebroken had. “Nee, ik heb het niet verzonnen, Veerle’s moeder kwam écht met het idee, ik zweer het” zeg ik, al moet ik moeite doen om niet te gaan huilen. “Oke dan, voor deze ene keer mag het, maar als je het nog eens doet kom ik je persoonlijk daar weg halen!” schreeuwt mijn vader die duidelijk nog steeds kwaad is. Opgelucht haal ik adem en zet de telefoon uit. “Het mag” zeg ik opgelucht tegen Veerle en Evie. “Maar ik moet wel tegen je moeder zeggen dat als mijn vader haar iets vraagt ze zegt dat zij het heeft bedacht, anders heb ik en heel, maar dan ook echt een heel groot probleem” zeg ik.