Sapphira [03]

Haar hoofd was helemaal blank op ervaringen na. ze wist wat ze van mensen vond en wat ze wou. meer was er niet. ze wist niks anders simpelweg. van haar menselijke leven wist ze niks. ze had niemand die ze kende.
de tijd dat ze al ronddwaalde in de bossen wist ze niet. de tijd maakte ook weinig uit, wat moest ze anders met die eeuwige tijd? als weerwolf zou ze niet zo snel ziek worden of gewoon sterven. ze had zoveel tijd.
terwijl ze rondrende door de bossen maakte ze af en toe een huilend geluid, hopend om een reactie te krijgen van andere weerwolven maar niks.
ze zuchtte teleurgesteld. ze wou iemand terug horen huilen.
met haar zintuigen weer op scherp ging ze veder.
tegen het einde van de avond kwam ze langs een klein meertje. het was misschien de grote van een klein zwembad. toen ze beter keek zag ze dt het eigenlijk gewoon een plas was aan het einde van een waterval. aan de andere kant van de waterval ging ook weer een beekje die het heldere spiegelwater wegvoerde.
Zweigend liep de eenzame weerwolf naar het water waar ze zichzelf inzag. het wateroppervlak was ondanks te waterval en stroming helemaal glad. het water was zo helder dat ze ook de bodem zag.
een Zilver witte wolf stond daar. haar blauwe ogen staarde neutraal terug vanaf het wateroppervlak. ze was redelijk groot en leek misschien een tikje mager maar ze wist zelf dat ze ondanks haar tengere lichaam verbazingwekkend sterk was.
Ze had besloten hier te blijven slapen, na een laatste keer janken, misschien hoorde iemand haar. ze veranderde soepel terug naar haar menselijke vorm. haar zilverblonde, ligt golvende haar viel totaan iets onder haar schouderbladen, ze had ook dezelfde bouw, ogen en blik als de wolf die net naar het water keek.
Ze was langer dan het gemiddelde meisje, was prachtig slank -desondanks nogsteeds sterk- en had precies dezelfde neutrale uitdrukking.
ze had geen kleding, dat kon niet aangezien ze vaak veranderde. sterker nog, ze was merendeels van de tijd een wolf. ze kon als een wolf lekkerder slapen, ze kon harder rennen. al wou ze nu graag mens zijn.
het meisje dat zichzelf Sapphira had genoemt ging langzaam het frisse water in om rustig te baden. haar hoofd vrijwel helemaal blanco, alleen de wil naar gezelschap die haar hoofd bezighield. voor de rest was er helemaal niks.