HS 1

De bel gaat en kondigt het einde van de les aan. Mijn maag bevestigt dat het middag is en tijd om te eten. Ook mijn klasgenoten lijken honger te hebben, want zij rennen als gekken naar buiten. Ik sta rustig op en grabbel al mijn spullen bij elkaar. Ik zwaai mijn boekentas op mijn rug en wacht tot mijn vriendinnen, Jules en Rhen, klaar zijn met inpakken. Zoals gewoonlijk wandelen Jules, Rhen en ik als laatsten het klaslokaal uit. We wensen de leraar een prettig weekend en haasten ons dan naar de eetzaal. Als onze lunchpauze voorbij is, volg ik mijn twee vriendinnen naar buiten. We zetten ons neer op de bank waar we elke dag zitten en al snel komen ook mijn twee andere vriendinnen, Kayla en Rika, naar de bank gewandeld. Rika zet zich naast me neer en begint een conversatie met Rhen. Jules vraagt meteen de aandacht van Kayla en vertelt het vervolg van haar verhaal dat ze deze morgen was gestart. Ik doe geen moeite om een van de gesprekken te volgen en kijk afwezig naar de basketbalwedstrijd die net is begonnen. Dan merk ik dat Carlos, in een prachtige sportoutfit, op het basketbalveld staat. Carlos is de mooiste jongen van mijn school, ook al zijn mijn vriendinnen het niet met me eens daarover, en ik heb al jaren een crush op hem. Ik droom zachtjes weg tot ik plots mijn naam hoor roepen.

“Luna, kijk uit!”

Ik kijk verbaasd naar Rika, die mijn naam heeft geroepen en volg dan haar blik. Een grote oranje vlek komt mijn richting uitgevlogen. Ik probeer nog weg te duiken, maar mijn reactiesnelheid is te traag. De basketbal vliegt recht tegen mijn hoofd, waardoor ik even mijn evenwicht verlies. Gelukkig kan ik me net op tijd aan de bank vastgrijpen en val ik niet. Ik duizel en mijn hoofd begint meteen te bonzen. Ik sluit mijn ogen om de sterretjes te laten verdwijnen.

“Sorry, Luna. Dat was niet de bedoeling. Gaat het?”

Ik draai mijn hoofd opzij en kijk recht in de ongeruste blik van Carlos. Ook Rika kijkt bezorgd en vraagt of alles in orde is. Net als mijn hoofd begint mijn hart als een gek tekeer te gaan. Ik voel hoe de warmte naar mijn hoofd stijgt en mijn wangen kleurt. Ik knik zachtjes. Carlos raapt de bal op en loopt terug naar het speelveld. Wanneer Carlos terug naar het plein rent, beginnen Jules en Rhen te lachen.

“Je bloost, Luna. Toch niet verlegen voor je Carlos?” vraagt Jules.
“Je had moeten flauwvallen in zijn armen. ‘Carlos, vang me!’” grinnikt Rhen, terwijl ze dramatisch doet alsof ze flauwvalt in Jules armen.

Ik steek mijn tong uit naar de twee plaaggeesten en leg mijn hoofd op Rika’s schouders. Bezorgd aait ze mijn hoofd. Mijn hoofdpijn verzacht meteen, maar de hartkloppingen willen maar niet verdwijnen.