Chapter Eleven.

De volgende ochtend werd ik wakker met een vreemd gevoel in mijn maag. Het was nog van de vorige dag: Het auto-ongeluk van één van mijn beste vriendinnen haar ouders. Ze was gisteren snel vertrokken naar België en ik hoopte dat ze het goed stelde. Tijdens het ontbijt -dat Louis en Harry voor ons hadden gemaakt- verdween het gevoel niet. Ik bedankte de jongens voor het eten en ik zei dat ik even alleen wou zijn. Dus ging naar het balkon dat uitkeek op de tuin. Het balkon was niet al te groot en ik ging op één van de tuinstoelen zitten. Ik vond het echt vreselijk en ook al kende ik de ouders van Kelsey niet goed, voelde ik me echt niet goed. "Kende je de ouders van Kelsey goed?" Ik schoot wakker, keek op en ik zag dat het Harry was. "Nee, eigenlijk niet zo goed." Harry ging naast me zitten en een lange tijd zeiden we niets tegen elkaar. Uiteindelijk brak Harry het ijs. "Ze zullen het wel goed stellen, zeker?" Ik vond het leuk hoe Harry zo optimistisch was. Meestal was hij samen met Louis de clown, maar blijkbaar kon hij ook serieus zijn. We praatten nog gezellig verder en ik begon me al wat beter te voelen. De band die ik had met Harry was echt geweldig. We besloten om ons weer te voegen bij de anderen. Maar eerste omhelsde ik hem, gaf hem een kus op de wang en fluisterde in zijn oor: "Thanks for the talk, ik voel me al stukken beter." Harry knipoogde. Brunilda en Zayn waren foto's aan het bekijken en Louis, Liam en Niall zaten tv te kijken. Harry voegde zich bij Brunilda en Zayn en ik ging bij Louis en co tv kijken. "Wat heb je samen met Harry gedaan?" zei Liam nieuwsgierig. "Niets, gewoon gepraat." "Ja, ja." "Het is wel zo, hoor." "Harry die gewoon praat met een meisje? Dat geloof ik niet." zei Niall. "En toch is het zo!" De conversatie die ik had met Harry, had echt mijn dag gemaakt.