Part 1.

Niall Horan.
Met snelle passen maakte ik mijn weg door Londen, ik was te laat. De studio was nu echter nog maar een paar straten weg, daarbij kwam ook nog eens dat mijn benen niet mee wilde werken en mijn hoofd praktisch nog in slaapstand stond, omdat Zayn me niet had wakker gemaakt. Ja, daar ben je dan vrienden voor, maar als je ergens moet zijn, zijn ze nergens te bekennen. Zonder echt na te denken, stak ik de straat over, maar werd meteen wakker. Piepende banden en toeterende auto's maakte me duidelijk dat ze niet blij met me waren, maar ach, wat kon mij het schelen. We moesten een nieuwe single opnemen, het was al apart dat ik niet aangevallen werd door onze fantastische fans. Meestal werden we gestalkt overal waar we gingen, maar nu niet. Ik zwaaide enthousiast naar de geirriteerde bestuurders en kreeg flink wat vingers naar me toegeworpen. Wat was Londen toch lovely.
Doordat ik totaal niet oplette waar ik wandelde, en nog maar net op de stoep was beland, botste ik volop tegen een meisje aan, die meteen achterover viel. Geschrokken keek ik even toe, voor ik snel mijn hand uitstak en haar weer overreind hielp. Misschien had ik beter niet kunnen kijken, want toen ik haar gezicht eenmaal zag, smolt ik bijna weg. Haar prachtige bruine ogen staarde me verlegen aan en haar bruine haren hingen perfect langs haar gezicht. Ze was adembenemend. 'I'm sorry lovely, wat kan ik doen om het goed te maken?'
Haar ogen staarde diep in de mijne en ik zag dat ze me herkende. Haar handen, die zich dicht om haar boeken hadden gewikkeld, leken even te schudden en ik pakte haar handen snel vast. Wauw, ik had me nog nooit zo gevoeld, nooit zoiets. Maar ik wist, het kon dus wel. Alles wat mensen me ooit hadden wijs gemaakt over liefde, ik had ze nooit geloofd. Ik had ze altijd gezegd dat verliefd worden op het eerste gezicht nooit kon, want je kende diegene nog niet, maar dit. Dit gevoel wat ze me gaf was onbeschrijvelijk. Haar handen voelden zacht en warm aan en ik voelde me minder gelukkig, toen ik de mijne er langzaam weer vanaf haalde. Het feit dat ik belachelijk te laat was, maakte me niks meer uit, ik moest weten wie ze was, hoe ze heette.
'Nee, het is niet erg.' mijn hart maakte een sprongetje, toen ik haar prachtige stem hoorde. Zo zacht, zo liefdevol. Haar haar schudde soepel mee, toen ze haar hoofd schudde en weg wilde lopen. Ik moest haar stopen, ik moest haar naam hebben, misschien kon ik er dan nog iets mee. Ik moest haar leren kennen, bij haar zijn. Ik wilde dat ze wist hoe ik over haar dacht, nu al. Ik voelde me zo goed door haar. Ze was een geweldig lichtpuntje.
'Wacht, hoe heet je?' ik greep haar hand vast en ze draaide zich kort om. Om haar lippen verscheen de meest fantastische glimlach en ik merkte hoe mijn benen zwak werden. Niall Horan, de jongen met de voedsel verslaving, leek zwak te worden door een meisje. Ik wist nu al dat de jongens me uit zouden lachen als ze het hoorden, maar dit meisje. Ze deed echt iets met me. Zo geweldig, zo lief.
'Rose Watkins,' mompelde ze zachtjes en ik haalde opgelucht adem. Langzaam gleden onze handen uit elkaar, maar het deed me niks. Ik zou haar terug zien, mee uit vragen en ik ging dit proberen. Ze was het waard. Ze was het helemaal waard.