Part 2.

Niall Horan.
'Horan, je bent tering laat, waar kom je in vredesnaam vandaan?' Liam kwam meteen op me afgestormd en duwde me praktisch het rehearsel deel in. Ik kreeg niet eens de kans om het uit te leggen, want ook de andere jongens, gaven me meteen een preek. Zayn helemaal, die liep een partijtje te zeuren dat ik hem de hele nacht had wakker gehouden door mijn gesnurk en het nu ook nog eens bont maakte door te laat te komen.
'Dit kan je niet maken, Malik. Je weet best waarom ik te laat ben.' Ik probeerde boos te klinken, maar het klonk verre van dat. Mijn stem was apart en de grijns op mijn gezicht was niet weg te krijgen. Dit werd ook opgemerkt door de jongens, vooral door Louis. Hij bleef me maar aankeken met dezelfde blik en ik probeerde mezelf er van af te lijden. Dit lukte echter niet en ik wenkte hem toen. Enthousiast sprong hij op. Hij dacht echt dat ik hem zou vertellen wat er nog geen half uur geleden gebeurd was. Ik kon het wel van de daken schreeuwen, iedereen vertellen dat ik het meisje van mijn dromen had gevonden. Hij keek echt zo hoopvol dat ik het eigenlijk niet meer kon maken om niet te vertellen wat er was gebeurd en eigenlijk moest het er uit. 'Ik heb haar gevonden, Lou, ik heb haar echt gevonden.'
Louis bleef me maar aankeken met die grijns van hem en ik zuchtte. 'Ze was perfect, haar ogen waren alles en ik kon maar niet stoppen met naar haar te kijken. Ik moet haar vinden, al kost het mijn leven. Ze is alles, ze hoort bij mij.'
'Wauw, nooit gedacht dat ik jou dit zou horen zeggen.' antwoorde Louis daarop, waarna hij vertelde hoe blij hij wel niet voor me was. Natuurlijk hadden ze het nooit van me verwacht. Ze verwachtte dat ik mijn volledige leven zou verwijten aan eten en mijn leven zou verdoen in Nando's. Natuurlijk echt, dat is mijn levensverwachting. Maar als dat zo zou zijn, zou ik haar naast me willen hebben. Overal waar ik ga, wat ik ook doe. Ik wou haar bij me hebben, haar hand vast houden, haar knuffelen. Hoe meer ik aan haar dacht, hoe gekker het werd. Het leek wel zo'n opvlieger die ik ooit op de middelbare school had moeten hebben. Dit was anders, zij was het echt.
'We moeten, je hebt je eigen solo vandaag!' zei Louis, terwijl hij me de opneem ruimte induwde en ik zuchtte. Hoe moest ik me in godsnaam gaan controleren, terwijl Rose door mijn gedachte spookte. Hoe kon ik in godsnaam goed zingen als ik werd afgeleid door een prachtig meisje. Liam zette het eerste couplet in en ik wist dat ik zo aan de beurt was. Ik wist wat ik ging doen, ik zou het zingen voor haar. Het was een love-song, dus moeilijk was het niet. Ik zou dit opdragen aan haar. Dat zou ik doen.
Liam stootte me aan en ik focuste me op mijn tekst. Ik zette het couplet in en deed wat ik moest doen. Mijn stem laten horen. Voor haar, zodat ik iets had om indruk mee te maken. Zodra ik mijn mond sloot en naar de jongens keek, merkte ik dat ik echt mijn best had gedaan. Hun monden stonden wagewijd open en Louis keek me lachend aan. Hij wist precies waarom ik dit deed en ik lachtte even. Well, dit was leuk, maar ik moest haar gaan zoeken. Alles moest gaan werken. Ik moest haar vinden. En dat zou niet lukken als ik de hele dag in de studio rond zou blijven hangen. Het was tijd voor actie.