Part 3.

Niall Horan.
Zodra we het appartement ingewandeld waren, snelde ik me naar de computer. Ik ging haar zoeken, op twitter, op facebook, op google. Ik moest haar vinden en zou dat allemaal niet lukken, dan zou ik mijn manager haar laten opzoeken, maar kom op. We leefde in 2011, wie had dan geen facebook of twitter? Louis, die behoorlijk nieuwsigerig was aangelegd, besloot me te helpen en startte ook zijn laptop op. Ik keek hem even dankbaar aan.
'Elk meisje dat je zo kon laten zingen als vanmiddag, die zoek ik graag voor je op.' lachtte hij en ik grijnsde kort. De jongens waren nog altijd vol lof over mijn stukje zangkunst en ik had hem dan ook niet opnieuw moeten zingen. De manager had ook met zijn mond vol tanden gestaan en vroeg meteen wat er gebeurd was dat ik opeens zo mooi zong. Ik had simpel gezegd dat het niks bijzonders was, terwijl Louis ook wel beter wist.
Mijn laptop had zich ook opgestart en ik surfde zo snel als ik kon naar Facebook. Hoop dook op in mijn lichaam en ik voelde de adrenaline stijgen. Dit kon het zijn. Dit kon het worden. Ik kon haar vinden, haar een berichtje sturen, misschien meevragen op een date, in de hoop dat ze me niet zou afwijzen. Mijn adem stokte toen ik op enter drukte, nadat ik haar naam had ingevuld bij de zoekbalk. De hoop zakte echter weg, toen de search veel langer duurde dan verwacht er uiteindelijk No results found verscheen. Geen Facebook, niet positief. Mijn grijns zakte wat lager en Louis had het door. 'Kom op, we vinden haar! Ik speur haar op Twitter en volgens mij.. Ja, ik heb haar gevonden! Is dit haar? Wauw, ze is wel mooi, hoor!'
'Hey, back off, je hebt een vriendin!' mompelde ik, terwijl ik opstond met de laptop en die vervolgens op de bank plaatste. Snel wandelde ik naar Louis toe om over zijn schouder mee te kijken naar het scherm. Hij klikte op de foto en ik voelde hoe mijn buik zijn werk deed. Een hoopvol gevoel kwam weer naar boven en toen de foto eenmaal vergroot was, verscheen de grootste glimlach op mijn gezicht. Louis keek me even aan, afwachtend tot ik zou vertellen welke van de twee het zou zijn, aangezien ze niet alleen op de foto stond. Ik was echter te druk bezig met haar glimlach en kon alleen nog maar denken aan vanmiddag. Ik was zover in gedachte dat ik niet eens doorhad wat Louis allemaal deed of zei. Maar toen hij me eenmaal wakker schudde, moest ik het wel horen.
'Je gaat het nooit geloven, he. Maar we hebben straks die Meet & Greet he? Kyk.' Hij schrolde langs de pagina en klikte op een specifieke tweet. De meeste gigantisch grijns verscheen op mijn gezicht en Louis zag het. Hij lachtte vrolijk en kneep even in mijn wang. 'Dit is je kans, jochie!'
“@RoosWatkins: Getting ready for this afternoon. Going to the Meet & Greet, to see One Direction, with @NaomiPalmer!”

Zenuwachtig wiebelde ik heen en weer op de stoel. De stoel, die al behoorlijk wat kraakte, leek niet blij te zijn met me vandaag, maar het kon me niks schelen. Liam sloeg zijn armen om me heen om me te proberen rustig te krijgen, maar het lukte niet. Hij wist inmiddels ook wat er aan de hand was. Sterker nog, Louis had iedereen de foto van haar laten zien en ze leken allemaal wel blij voor me. Naja, dat hoopte ik, ik kreeg alleen maar van die stomme opmerkingen naar mijn hoofd gesmeten. 'Mate, relax. Ze ziet er niet uit dat ze je zou afwijzen als je haar mee uit zou vragen, dus wees gewoon jezelf – net zoals vanmiddag – en voor je het weet is ze van jou.'
Wees jezelf zoals vanmiddag.. juist ja, ik was dus echt niet mezelf vanmiddag. Ik kende deze kant niet eens. Ik werd helemaal gek van verlangen, ik werd gek van haar. Haar ogen, haar lach..
De stoel hield het niet meer en na een gigantische krak, voelde ik de grond onder me. Liam die me aankeek, probeerde zijn lach in te houden en de jongens, die zich ook in de kamer bevonden, schoten gewoon in de lach. Het kon me niet schelen of ik op de grond zat of niet, ik zou Rose zo weer zien en niemand zou dit moment verpesten.