Part 4.

Rose Watkins.
'ROSIIEEEE, we gaan bijna! Ik fiets, zeg maar, nu naar je huis toe! En dan kunnen we die kant op! Me is so excited. Ik ga echt met ze allemaal knuffelen en oh mijn god, Harry wordt zo leuk he. Ik wil zo met ze allemaal op de foto – en hallo sloot.' grinnikte ze haar hyper zin en ik wist dat ze zichzelf bijna de sloot in had gestuurd. Ze was een monster op de fiets, echt waar, ze had ooit een keer een verkeersexamen afgelegd en ik zal haar uitslag maar niet noemen. Het feit dat ze zo hyper was dat ze niet eens recht kon fietsen, was de reden dat ik haar nog niet had verteld over vanmiddag. Het feit dat ik zowaar omver werd gelopen door Niall. Zijn ogen waren perfect en zijn haar leek zo zacht dat ik het wou aanraken, maar ik deed het niet.
Verlegenheid kwam niet zomaar uit de lucht gevallen. Mijn moeder was precies hetzelfde, ze was echt lief en deed geen vlieg kwaad, maar echt haar mond opentrekken als er iets was, lukte haar gewoon niet. En ik was precies hetzelfde. Misschien zelfs wel erger. Bij spreekbeurten was ik niet te missen met mijn rode hoofd en altijd als iets zeg en er kijken meer mensen dan de bedoeling is, zou ik wel door de grond willen zakken. Ik wist ook wel dat er zoveel andere waren die dit hadden, maar ik voelde me er nooit echt prettig bij.
En als zo'n knappe jongen als Niall dan ook nog eens voor je staat en je aanspreek met 'lovely' kan ik gewoon niet meer. Ja, ik was een One Direction fan en ja, ik hield van ze met heel mijn hart, maar ik was gewoon geen gillende fan. Ik viel niet op, ik gilde niet als een of andere bezetene en genoot gewoon van het zien van de jongens. Ik kon er ook gewoon niet bij dat er zoveel meisjes waren die letterlijk vochten om bij ze in de buurt te zijn. Tuurlijk was ik blij toen Naomi me vertelde dat we ze mochten gaan ontmoeten en gratis naar hun concert mochten.
'Hey, ik zie je huis!' hoorde ik haar nu door de telefoon gillen en ik wist dat ze het niet zonder blauwe plekken zou halen. Daarom snelde ik mezelf naar het raam toe en wachtte totdat ze aan kwam gefietst. Dit liet niet al te lang van zich wachten en toen ze stil stond, was ze blijkbaar even vergeten haar voeten op de grond te zetten en viel ze. Ik hoorde een pijnlijke kreet door mijn mobieltje en kon het niet laten om even te lachen. 'Lach me niet uit, en kom me helpen, gemeen mens dat je bent!'
'Doe niet zo overdreven en kom gewoon naar binnen, je weet toch dat het zo gaat regenen!' Ik wist dat ze zo snel mogelijk binnen zou staan als ik dat zou zeggen en jahoor, nog geen vijf minuten later stond ze al naast me. Haar fiets lag nog overdreven over de straat en ze haalde lachend haar schouders op, voor ze me even kort knuffelde. Ik had niet anders van haar verwacht, haar handen stonden helemaal ondergeschreven, ze had haar One Direction trui en de grijns op haar gezicht was niet te verwijderen. Ze wierp een korte blik op haar horloge en keek me meteen aan. 'Jaja, laat me mijn schoenen aandoen en dan gaan we!'
'Oh god, nee. Moet je je schoenen nog aan doen. Rosie, kom op. Je bent daar een hell in.' zuchtte Naomi en ik keek haar glimlachend aan. Ze was de enige die me Rosie noemde, want ik heette echt gewoon Rose. Naomi vond zelf dat dat niet zo leuk klonk en besloot er gewoon een andere klank aan te geven.
'Shut up, alsjeblieft. Ik doe mijn slippers aan, het is vet mooi weer!' Ik wandelde op mijn gemakje naar de gang toe, maar voelde niet snel al twee handen in mijn rug. Naomi kon het niet laten om er meer tempo in te brengen en ik zuchtte even. Dat kind was soms ook zo onmogelijk.