066~

Georg PoV
'Ik kan je dragen, meer zelfs. Ik gà je dragen, we kunnen hier geen minuut langer blijven.' zei ik serieus. 'Jij blijft met je handen van mij af.' zei ze duidelijk. en daar hadden we superwomen weer, die alles aankon en me haatte omdat ik een jongen was. 'er zijn wolven in het bos, we moeten weg.' zei ik en nog zonder op haar reactie te wachten, hief ik haar in mijn armen en vertrok. Ze spartelde erg tegen, maar ik hield haar stevig vast en ik hield de pas erin. OM de haverklap veranderde ze van persoonlijkheid; het kleine, doodsbange meisje dat in elkaar kromp omdat ik er was, of de sterke, machtige "vrouw" die niet wou dat ik haar aanraakte en me iedere keer probeerde te slaan zodat ik haar zou laten vallen. Ik vroeg me af aan wie van de twee ik me het meest ergerde.

Toen we bij het huis kwamen was het bijna 1 uur, ik zag door het raam mensen heen en weer lopen. iemand was dus aan het ijsberen. Laura was in slaap gevallen, het lopen, roepen, tegenspartelen was haar net iets te veel geworden. Wel, ik hoopte toch dat ze in slaap was. Ik stapte tot aan het raam, maar niemand leek me te zien. Ik kon niet veel anders, maar ik fluitte luid. Iemand keek om, SImone deed het raam open en Nicole kwam bezorgd aanlopen. Gustav nam Tom en Bill mee naar een kamer in de gang, ik was blij dat hij dat deed, want Laura begon wakker te worden. Ik legde haar zachtjes in de zetel en plofte neer op de grond naast haar. 'Haar enkel, ze kan er niet op staan zegt ze.' zei ik terwijl ik het haar uit mijn gezicht wreef. Simone gaf me een flesje water.