Open ogen.

Langzaam, om aan het licht te wennen die ik jaren niet meer had gezien, opende ik mijn ogen. Het gevoel dat ik honderden jaren had geslapen was er werkelijk. Mijn leven die ik had geleeft leek zo ver weg. Als een ster miljarde lichtjaren van me vandaan. Miezerig klein, onberijkbaar, maar wel zichtbaar en stralend. Nooit zou ik kunnen zeggen dat ik een slecht leven heb gehad. Ik had de vrijheid die ik nodig had, ik werd verzorgt en men had me lief. Ik had mezelf altijd beschermt tegen het gevoel van pijn en verdriet, gevoelens die ieder wel kende, gevoelens waar ik niet mee om kon gaan. Nooit durfde ik mijn geluk aan te pakken, bang voor teleurstelling. Bang voor verkeerde reacties. Bang voor herhalingen of woorden die niet te verdragen waren. Maar door alleen mijn ogen te openen wist ik dat ik nu pas zou weten dat ik werkelijk gelukkig zou worden. Misschien had ik niet eens werkelijk geslapen. Heel mijn leven had ik doorgekruist met mijn ogen dicht. Ik was blind geweest voor het liefde en plezier om me heen. Nooit werkelijk wetend wat geluk was. Maar nu, eindelijk, had ik mijn ogen geopend. Nooit wilde ik meer dit gevoel vergeten, nooit wilde ik dit nog kwijt. Vanaf nu zou ik met open ogen het leven door gaan. Vanaf nu had ik open ogen..