Part 8.

Rose Watkins.
Ik sloeg de rugtas over mijn schouder en deed – doormiddel van een code – mijn kluisje open. Het was een moeilijke ochtend om wakker te worden. Gisteravond spookte nog altijd door mijn hoofd en ik genoot nog van het concert dat de jongens ozo fantastisch deden. Het was alleen jammer dat mijn moeder me had verplicht om te gaan. Natuurlijk begon de maandagochtend ook nog eens met wiskunde, dus mijn dag kon niet meer beter. Naomi was er niet. Ze had zich vanochtend ziek gemeld om vervolgens weer verder te slapen. Haar ouders deden daar nooit echt moeilijk over. Ik greep de boeken die ik nodig had en maakte toen langzaam mijn weg naar het lokaal. Je kon duidelijk aan me zien dat ik slaap tekort had en het zou ook niet raar zijn als ik straks in slaap zou vallen.
Ik voelde mijn mobiel trillen, maar had niet zoveel behoefte om te kijken wie het was. Het kon me eerlijk gezegd gestolen worden, ik wilde alleen maar slapen. De bel ging, waardoor ik iets wakkerder werd en ik strompelde het lokaal in. De leraar zat onderuit gezakt in zijn stoel en liet zijn benen rusten op het bureau. In zijn hand had hij een krant geklemd en het brilletje wat hij droeg, hing op de onderkant van zijn neus. Om eerlijk te zijn, je had nooit echt last van hem. Hij deed zijn woordje en de rest van het blokuur kon je uitvreten wat je wilde. Zolang je je huiswerk de volgende keer maar af had, iets wat me nooit veel moeite had gekost. Ik zocht een tafeltje langs het raam op en nam plaats. De tafel zag er behoorlijk verleidelijk uit en ik liet mijn tas op tafel liggen om daar straks mijn kussen van te maken. Tot mijn grote verbazing had de leraar vandaag helemaal niets te melden. Dat betekende langere slaaptijd en ik legde mijn hoofd langzaam op het kussen. Ik voelde mezelf al helemaal wegzakken en verdween in een diepe, heerlijke slaap.
'Miss Watkins, ik geef hier les. U zult het lokaal moeten verlaten.' iemand schudde me wakker en ik keek meteen recht in de ogen van een onbekende leraar. Ik was al zeer verbaasd dat hij mijn naam wist. Mijn oog viel op de klas, die vlak bij de deur stond en wat tegen elkaar smoeste. Oh fijn dit. Met rood gekleurde wangen pakte ik mijn spullen bij elkaar en snelde ik het lokaal uit. Ik kon me niet dieper schamen dan nu. Ik wierp een korte blik op mijn horloge toen ik over de gang wandelde en schrok van de tijd. Het was half twee. Ik had meer dan drie lessen gemist. En niemand had me wakker gemaakt. Goh, wat had ik toch een fantastische klas. Echt. Ik voelde mijn been trillen en viste snel mijn mobiel uit mijn broekzak. “Naomi belt.” verscheen er op het schermpje en met een zucht nam ik op. Het feit dat ze me belde, herinnerde me eraan dat ik vanochtend vroeg nog een smsje had ontvangen, maar nog altijd niet had geopend.
'Liefje! Ik kom vanmiddag naar je toe, goed? Ik moet weer ophangen, mijn moeder is paracetamol voor me aan het halen, ze denkt dat ik de koorts heb ofzo, gek mens. Hang on op school, de dag is alweer bijna om. Denk maar aan mij!' met die woorden sloot ze het gesprek alweer af. Ik had nog niet eens hallo tegen haar gezegd. Het kon me eigenlijk ook niet schelen ook. Ik stond op het punt om mijn mobiel weer weg te stoppen, toen ik me het smsje nogmaals herinnerde. Ik ging snel naar mijn tekstberichten en meteen sloeg mijn hart een paar kloppen over. Niall's stond nu op het kleine stukje scherm en ik glimlachte even kort. Oja, de jongen die me gister zo'n beetje omver liep. De jongen die me gister overviel om me mee uit te vragen. De jongen die de hoofdrol speelde in al mijn mogelijke dromen. De jongen die gister de beste dag ooit maakte, voor mij dan. Met trillende handen klikte ik het smsje aan.
“Goodmorning beautiful! How is your day so far? I'm really looking forward to see you soon xN.”