Part 10.

Rose Watkins.
'Je ziet er echt slecht uit vandaag!' was het eerste wat Naomi zei toen ze de kamer binnenwandelde en ik bedankte haar voor haar vriendelijke opmerking. Lachend knuffelde ze me even voor dat ze naast me op de bank neerplofte. Ik stond vrijwel gelijk alweer op en wandelde naar de keuken om wat drinken te halen. De hele middag had ik met Niall gesmst. We hadden het over de meest onzinnige dingen en hij hield me een beetje op de hoogte van wat One Direction eigenlijk allemaal deed in de studio. Het feit dat hij zelfs smste dat Harry's broek weer eens afzakte, deed me denken dat we gewoon heel normaal met elkaar konden praten, zonder dat het 'awkward' zou zijn.
'Rosie?! Je telefoon gaat af, wacht, ik kijk wel even voor je!' Meteen spurte ik terug naar de woonkamer, ik had haar nog niks verteld over Niall. Geen woord. Ik had al haar verhalen aangehoord over hoe leuk ze het wel niet had met Harry, maar ik had nog niets gezegd over Niall. Nee, ik schaamde me er niet voor, maar Naomi was nog al een flapuit en als ze dit op twitter zou gooien, zou dat nog wel eens een heleboel onnodige drama kunnen opleveren. Aangezien we niks hebben of wat dan ook. Ik kwam echter te laat in de woonkamer en ik zag hoe ze geschokt naar de telefoon kijkt. 'Krijg jij echt berichtjes als je beltegoed bijna op is?'
Opgelucht haalde ik even adem en ik wandelde naar haar toe om nochalant mijn telefoon over te nemen en overdreven te knikken. 'Ja, natuurlijk, ik heb meer vrienden dan alleen jij. Mijn provider is een hele goede!'
Naomi keek me even aan en wandelde toen achter me aan naar de keuken. Ik wist dat ze me doorhad. Dat ze wist dat ik iets voor haar verschool. En ja, iedereen zou dat doorhebben, aangezien ik nooit rende voor mijn telefoon. 'Je houdt iets voor me achter. Nee, niet die blik trekken. Ik heb gelijk. En je gaat het me vertellen.'
Ik schudde mijn hoofd. Ontkennen was nu een simpel pad voor me, maar ik wist dat ze alles door zou hebben, wat ik ook zou zeggen. Ze zou niet rusten voor ze wist wat ik voor haar verschool. Ik kon haar reactie niet eens bedenken. Ik had echt geen idee hoe ze zou reageren als ik haar vertelde dat ik met Niall op date zou gaan. Zou ze gillen, blij voor me zijn of zou ze flippen en vloeken dat het gewoon niet kon. Ik had serieus geen idee.
'Ik dacht dat we beste vrienden waren..' mompelde ze nu, terwijl ze me boos aankeek en zich omdraaide.
'Dat zijn we ook!' piepte ik nu. Ik wist dat ze boos was. Nog nooit had ze zoiets tegen me gezegd. Ik had dan ook nooit iets voor haar verzwegen en zeker niet zoiets als dit. Maar op een of andere manier hield alles me tegen om het nu nog te zeggen. Nee, dit was niet uit zelfbelang. Ik wou hem niet voor mezelf houden of wat dan ook, maar ik wist dat het gewoon negatief zou uitpakken als ik ook maar iets zou zeggen en dat wou ik gewoon niet.
'Nou, beste vrienden houden geen geheimen voor elkaar. En jij doet dat blijkbaar wel. Als je ooit weer tijd hebt om alles te delen met me, bel je maar.' zei ze kwaad, voordat ze de keuken uitwandelde. Het duurde niet lang voor ik de voordeur hoorde en ik liet mijn hoofd zakken. Hier zat ik echt niet op te wachten. In al die jaren dat ik Naomi kende, hadden we nog nooit ruzie gehad. Ik zuchtte even en keek naar mijn telefoon. Op het schermpje stond dat Niall een nieuw bericht had gestuurd en ik opende hem. Zonder echt te lezen wat er stond drukte ik op beantwoorden en typte ik een gemeend berichtje. “I really wanna see you soon. I kinda miss you. Love, Rose.” Het kon me echt niet schelen wat hij ervan zou denken. Dit is wat ik voelde en het enige wat ik nu wou, was bij hem zijn en hem vertellen wat er allemaal gebeurd was. Want op een of andere manier, voelde het allemaal gewoon zo vertrouwd.