Part 11.

Niall Horan.
Met een grijns staarde ik naar haar smsje. Ze wou me gewoon meer zien. Vrolijker kon je me niet maken met dit. Ik hoorde voetstappen en niet veel later verscheen Liam achter me. Hij keek over mijn schouder mee naar het smsje en klopte toen met zijn hand op mijn schouder. 'You're in, dude! Ze vind je leuk! Wat had je eigenlijk in gedachte voor jullie date? Als ik zo nieuwsgierig mag zijn, tenminste.'
Ik zuchtte en vertelde hem alles wat ik in gedachte had. Hoe mooi ik het ook bedacht had, ik twijfelde er over en het kwam misschien zelfs een beetje cliche over. Ik kon echter aan Liam zien dat hij het daar absoluut niet mee eens was. Hij vond het zelfs een fantastisch idee. Hij begon meteen na te denken over hoe hij kon helpen en ik glimlachte. Hij was ook echt een hele goede vriend van me en daar was ik echt zo blij om. Hij niet alleen, de andere jongens waren net zo goed een goede vriend van me en ik was blij dat we dan ook samen werden gezet in bootcamp tijdens x-factor.'Wauw Niall, ben je toch niet zo less romantisch als je altijd beweerde. Ik geloof dat ze dat helemaal te gek zou vinden. Wanneer was je het van plan?'
'Ik moet eerst nog dingen regelen voor ik het helemaal kan plannen, dat zal nog wel even duren..' ik dacht even na. 'Maar misschien kan ik wel even koffie gaan drinken met haar, ofzo? Wat vindt jij?'
'Wacht haar op bij school. Meisjes vinden het leuk als je ze spontaan opzoekt en neem haar dan mee voor koffie, of wat je dan ook wilt. Kom een beetje spontaan over. Ze ziet je al zitten, so daar hoef je je geen zorgen meer over te maken.' grijnsde Liam nu. Hij keek me even aan ik zuchtte. Op een of andere manier had ik zo het idee dat dit in alle soorten manieren fout kon gaan. Dat er iets zou gebeuren waardoor alles misliep en ik haar nooit meer zou zien. Maar dat mocht niet gebeuren. Ik moest voorkomen dat er iets fout ging. 'Niall, je moet wel gewoon relaxed blijven. Jullie vinden elkaar leuk, wat dan nog als de date verpest zou zijn. Zolang jullie maar bij elkaar zijn, toch?'
Terwijl Liam aan het 'preeken' was, voelde ik mijn telefoon wederom trillen en ik keek naar het schermpje. Ze was de enige die me helemaal gek kon maken doormiddel van een smsje. Een glimlach verscheen en ik knikte even tegen Liam, die het einde had gevonden. Hij leek door te hebben dat ik mijn volledige concentratie alweer kwijt was door haar sms en zuchtte even. Hij mompelde dat hij wat ging doen – ik verstond het niet echt – en verliet de kamer alweer. Ik smste snel naar haar terug en dacht even na. Ja, ik zou haar gewoon opwachten op school. Haar meenemen voor een middagje weg. Aan haar smsen te zien, voelde ze zich niet helemaal goed en misschien kon ze wel iemand gebruiken om tegen te praten. Ik zou die persoon voor haar woorden. Diegene waar ze altijd op terug kon vallen. Diegene die ze altijd op kon zoeken om haar hart te luchten.
Ik hing wat in de stoel en zuchtte even. Wat ze ook deed met me, ik kon het gewoon niet aan. Ik werd er helemaal gek van. Ik moest haar gewoon bij me, ze moest bij me zijn. Ik merkte aan mezelf dat dit gewoon langzamerhand begon uit te lopen naar een obsessie, een verslaving. Maar ze was alles, ze was geweldig. En ik zou niet rustten voor ze de mijne was. Gewoon niet.