Part 12.

Rose Watkins.
Nog nooit had ik me zo slecht gevoeld als vandaag. Het lag zeker niet aan school, het was maar een korte dag, maar het feit dat Naomi deed alsof ik lucht was, verpestte alles. En ja, het was mijn schuld. Ik wist ook wel dat ik het haar gewoon had moeten vertellen, maar ik kon het gewoon niet. Ik schoof mijn muts nog iets verder over mijn chocolade bruine haren en staarde uit het raam. Demonstratief had Naomi een plek gekozen aan de andere kant van het lokaal en haar gelach was niet te missen. Ik haatte het feit dat ze zo deed, maar aan de andere kant snapte ik het ook wel. Alleen het feit dat ze nu met Mandy zat – het meisje dat we allebei gigantisch haatte – maakte het nog beroerder dan het al was.
Mijn telefoon was de hele dag al onwennig stil en ik zuchtte. Misschien had ik ook veelste veel hoop gelegd op hem. Mijn hele gedachte leken de laatste tijd alleen maar om hem te draaien en ik zou het volledig snappen als hij door mijn smsje van gister volledig afgekickt was. Als hij me uberhaupt ook al leuk had gevonden. Ik had me hier nooit volledig op moeten focussen. Hij was beroemd, had miljoenen meisjes om uit te kiezen en dan zou hij echt niet voor zo iemand als mij gaan. Dat kon gewoon niet..
'Oke, wie kan me de verklaring geven voor 'vriendschap'?' vroeg de leraar nu en ik wist meteen wie er antwoord zou geven. Naomi's hand schoot de lucht in en ik zuchtte. Ze zou me nu ook nog eens voor lul zetten voor de hele klas. Heel fijn. Ik had al zoveel vrienden. De leraar, die verbaasd was door haar enthousiasme, gaf haar de beurt en niet veel later schalde haar stem door de klas.
'Als je vrienden bent met iemand, vertrouw je diegene overal mee toe. Heb je geen geheimen voor elkaar en sta je voor elkaar klaar in tijden van nood. Naast dat ben je ook nog eens gek met elkaar en heel veel lol hebt samen. Maar het vertrouwen van elkaar, gaat voor alles.' de toon in haar stem liet me langzaamaan nog slechter voelen en ik zuchtte, terwijl ik nog steeds naar buiten staarde. Deze dag ging uren duren. Langer dan ooit en serieus, ik voelde me nog nooit zo eenzaam als dat ik me nu voelde.. Could it get any worse?

Eindelijk was het laatste uur aangebroken. Het enige uur vandaag waar ik niet met Naomi inzat, iets wat op zich wel heel veel rust gaf. Ik pakte mijn tas, haalde mijn ipod eruit en haalde de oordopjes uit de knoop. Ik had echt geen concentratie meer om deze les te volgen en deed mijn oordopjes in. One direction schalde meteen door mijn oren en ik genoot ervan om er naar te luisteren. Het was alleen jammer dat het me deed denken aan Niall, die de rest van de dag helemaal niks meer van zich had laten horen. I guess he found someone better.
'Na na na' galmde nu door mijn oren en ik negeerde de rest van de klas. Dit uur moest gewoon zo snel mogelijk voorbij gaan. Ik was er helemaal klaar mee. Misschien kon ik thuis met mijn moeder praten, als ze er was tenminste. Ze had een nieuwe man ontmoet en sindsdien had ze het opeens wel heel druk. Geloof me, ik was blij voor haar. Sinds het overlijden van mijn vader heeft ze nooit meer een nieuwe man gehad. Ze had zich volledig op mijn opvoeding gestort. Lief van haar, maar soms moet ze ook aan zichzelf denken en dat deed ze nu ook letterlijk.
'Omdat jullie toch niet opletten vandaag, mogen jullie nu gaan!' de woorden van de leraar vielen net tijdens het wisselen van de liedjes en ik kon niet sneller mijn spullen bij elkaar rapen. Met de tas om mijn schouder wandelde ik naar mijn kluisje om mijn nodige spullen te halen. Ik voelde mijn mobiel trillen, maar had er eigenlijk lak aan. Ik smeet het kluisje dicht en wandelde toen naar de uitgang van de school. Nieuwsgierigheid kroop wel een beetje naar boven en met mijn mobiel in mijn hand, wandelde ik de school uit. Ik moest wel even stilstaan om te lezen wat er stond. “Kijk rechts, xN.” mijn ogen schoten meteen naar de rechterkant en ik zag een Range Rover staan. Niall stond er nonchalant tegen aan geleund en schoof zijn zonnebril even naar beneden om me een knipoog te sturen. Wauw, hij was me toch niet vergeten..