Part 14.

Niall Horan.
Haar prachtige haren hingen langs haar gezicht, terwijl ze voorzichtig sipte aan haar starbucks. De dampen kwamen nog van het bekertje af en ze zette de beker dan ook weer neer. Ik kon hier zo van genieten, gewoon hier zo met haar te zitten. Te genieten van een heerlijke koffie. Ze keek even naar me op en ik glimlachte.
'Wat is er?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl haar perfecte handen zich nog altijd om de beker hadden geslagen. Het leek wel alsof ze het een beetje koud had. Ik glimlachte liefjes naar haar. En hield mijn hoofd een beetje scheef. Dit leek haar nog nieuwsgieriger te maken en ze sloeg haar ogen even neer. 'Niall..'
'Sorry, ik was je gewoon even aan het bewonderen. Vertel eens iets over jezelf? Wat voor school je doet, of je werk hebt, hoe je familie is, ik wil alles weten.' glimlachte ik nu, terwijl ik een slok nam van mijn koffie. Hoe stom kon ik wezen. Mijn koffie was nog veelste heet en ik nam gewoon een slok. Met moeite probeerde ik de pijn niet op te laten merken, maar ik kon aan haar zien dat ze het al gezien had. Ik glimlachte kleintjes, terwijl ik wachtte tot ze haar levensverhaal aan me zou vertellen.
'Wat ben je toch ook een sukkeltje als je je tong verbrand.' glimlachte ze nu, terwijl ik even mijn hoofd schudde. Ik meldde haar snel dat het pijn deed, maar dat ik wachtte op haar hele levensverhaal. 'Oke oke, ik ben geboren in September, ben nu zestien jaar oud, woon al mijn hele leven in Londen.. Ik wil later – mijn vader opvolgen. Hij was een advocaat, een hele goede zelfs.'
'Was?' het floepte eruit voor ik het ook maar tegen kon houden en ze knikte. De glimlach verdween langzaam van haar gezicht en ik wist nou al dat ik te ver was gegaan met vragen, maar voor ik me ook nog maar kon verontschuldigen, praatte ze zachtjes verder. Ze vertrouwde me, anders zou ze het niet zeggen.
'Hij is overleden. Zes jaar geleden. Hij was op reis voor zijn werk en het vliegtuig had al problemen bij het inchecken, maar hij was koppig en evengoed ingestapt. Toen werden ze getroffen door onweer en stortte het vliegtuig neer.' Haar stem was zachter dan ooit en haar ogen stonden verdrietig. Ik had het nooit geweten, nooit kunnen weten, maar de medelijden die nu door mijn lichaam spoelde waren groter dan ooit. Haar hand had de beker nu losgelaten en lag een beetje op tafel, waardoor ik makkelijk de mijne erop kon leggen. Zonder iets te zeggen, glimlachte ze even en praatte ze verder. 'Hij was mijn beste vriend, ik deed alles met hem. Hij leerde me hoe ik moest fietsen, hoe ik beter scoren bij voetbal en hoe ik handig kon basketballen. Hoe ik goede jongens kon herkennen en hoe ik de slechte in elkaar kon slaan als ze dingen wouden die ik niet wilde.'
Mijn ogen schoten meteen naar de hare en ze glimlachte. 'Don't worry, you're a good one.'
Opgelucht haalde ik even adem. Het was wel prettig om te horen dat ze zelfverdediging had gehad van haar vader, maar het was zo zielig. Haar gezicht lichtte op als ze even over hem sprak, maar zodra het stil was, kon je gewoon zien dat ze hem miste. En dat was logisch. 'I'm sorry to hear..'
'Awh, jij kan er ook niks aan doen. Niemand niet.' glimlachte ze nu, terwijl ze even naar onze handen staren. Ik had de hare vastgegrepen en liet merken dat ik ze voorlopig niet meer los zou laten. Ze liet niet merken dat ze het erg vond, dus ik hield haar hand lekker vast. 'Uhm, ik heb werk. Ik werk voor zo'n vijf dagen per week, naast school en dat is best wel een lekker gevoel. Zeker als het salaris binnenkomt, ook. Nando's verdient aardig.'
'Werk je bij Nando's?' Ik keek haar even verbaasd aan. Kon ze nog perfecter worden? Ze glimlachte even.
'Ik kan je zelfs korting geven als je een keertje langskomt.' zei ze lachend en ik keek op.
'Dat zou dan mijn tweede reden zijn om een keertje naar Nando's te gaan. Ik kom daar natuurlijk als eerste voor de meest knappe serveerster ooit.' zei ik liefjes en ik merkte dat haar glimlach weer groter werd. Wauw, ze was echt zo mooi.